ਚਾਚੀ ਤੇ ਚਾਚੀ ਦੀ ਨੂੰਹ

ਦਸੰਬਰ ਮਹੀਨੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਸਨਾਟਾ ਸੀ. ਵਿਚ ਵਿਚ ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੇ ਭੌਂਕਣ ਦੀਆਂ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸੀ. ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ. ਰਾਤ ਦਾ ਇਕ ਵੱਜ ਚੁਕਿਆ ਸੀ. ਲੱਖ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ 25 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ. ਏਦਾਂ ਲਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਨੀਂਦ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਰੁਸ ਗਈ ਹੋਵੇ.

ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਹਰ ਬਾਹਰ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਘਰ ਵਿਚ ਰੂਬੀ ਆਪਣੇ ਮਖਮਲੀ ਬੈਡ ਤੇ ਕੰਬਲ ਵਿਚ ਕਰਵਟਾਂ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ.

ਬੈਡ ਤੇ ਪਈ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਇਕੱਲਾਪਣ ਵਢ ਵਢ ਕੇ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਹਮੇਸ਼ਾ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਰੂਬੀ ਅਜਕਲ ਕਾਫੀ ਇਕੱਲਾਪਣ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਸੀ. ਗੁੰਦਵੇਂ ਸ਼ਰੀਰ ਦੀ ਮਾਲਕਿਨ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਕਿਸਮਤ ਨੇ ਸਭ ਕੁਝ ਦਿੱਤਾ ਸੀ. 5 ਫੁੱਟ 4 ਇੰਚ ਕੱਦ ਤੇ 36-32-38 ਦਾ ਫਿਗਰ ਸੀ. ਮੂੰਮੇ ਪੂਰੇ ਗੋਲ ਗੋਲ ਤੇ ਰੰਗ ਦੁੱਧ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਚਿੱਟਾ. ਚਿੱਤੜ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਨਿਕਲੇ ਹੋਏ ਤੇ ਪੱਟ ਕੇਲੇ ਦੇ ਤਣੇ ਵਾਂਗੂ ਮੋਟੇ ਮੋਟੇ ਸੀ. ਪੂਰਾ ਸ਼ਰੀਰ ਮਲਾਈ ਵਰਗਾ ਕੋਮਲ ਸੀ. ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਹੱਥ ਲਾਏ ਤੋਂ ਮੈਲੀ ਹੋ ਜਾਊ.

ਘਰ ਵਿਚ ਰੂਬੀ ਦੀ ਸੱਸ ਕਮਲਜੀਤ (ਮੇਰੀ ਚਾਚੀ) ਤੇ ਸੋਹਰਾ ਹਰਦਿਆਲ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ. ਕਮਲਜੀਤ ਉਮਰ 48 ਸਾਲ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਫੇਰ ਵੀ ਕਾਫੀ ਜਵਾਨ ਲਗਦੀ ਸੀ. ਸ਼ਰੀਰ ਭਾਰਾ ਸੀ ਤੇ ਰੰਗ ਭਾਵੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗੋਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਤਿੱਖੇ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਉਸ ਨੂੰ ਚਾਰ ਚੰਦ ਲਾਉਂਦੇ ਸੀ. ਉਹ ਪੂਰੀ ਸ਼ੋਕੀਨ ਜੱਟੀ ਸੀ ਤੇ ਨਵੀਆਂ ਵਿਆਹੀਆਂ ਵਾਂਗ ਮੇਕਅਪ ਕਰ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਸੀ ਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਚੱਕਵੇਂ ਸੂਟ ਹੀ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ.

ਹਰਦਿਆਲ (ਚਾਚਾ)ਦੀ ਉਮਰ 55 ਸਾਲ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਸ਼ੁਗਰ ਦਾ ਮਰੀਜ਼ ਸੀ. ਸ਼ੁਗਰ ਦਾ ਮਰੀਜ਼ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਕਾਫੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਵੀ ਹੋ ਚੁਕਾ ਸੀ. ਹਰਦਿਆਲ ਤੇ ਕਮਲਜੀਤ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਲੰਗੂਰ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਅੰਗੂਰ ਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ.

2 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾ ਰੂਬੀ ਇਸ ਘਰ ਵਿਚ ਦੁਲਹਨ ਬਣ ਕੇ ਆਈ ਸੀ. ਹਰਦਿਆਲ ਤੇ 2 ਬੱਚੇ ਸੀ.

ਕੁੜੀ ਦਾ ਨਾਮ ਪ੍ਰੀਤਿ ਸੀ. ਉਸਦੇ ਵਿਆਹ ਨੂੰ 3 ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਸਨ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਸੋਹਰੇ ਘਰ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ. ਹਰਦਿਆਲ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਨਾਮ ਲਖਵਿੰਦਰ ( ਰੂਬੀ ਦਾ ਪਤੀ ) ਸੀ. ਉਹ ਦੁਬਈ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ. ਤਨਖਾਹ ਵੀ ਵਧੀਆ ਸੀ. ਦੁਬਈ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਕਰਕੇ ਉਹ ਸਾਲ ਵਿਚ 1-2 ਵਾਰ ਹੀ ਪੰਜਾਬ ਆਉਂਦਾ ਸੀ.

ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਲਖਵਿੰਦਰ 8 ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਆਇਆ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਤੇ ਲਖਵਿੰਦਰ ਦੀ ਅਰੇਂਜ ਮੈਰਿਜ ਹੋਈ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਵੀ ਵਧੀਆ ਖਾਨਦਾਨ ਤੋਂ ਸੀ. ਉਸਦੇ ਪਿਓ ਦੀ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਦੇ 2 ਭਰਾ ਸਨ ਜੋ ਕਿ ਰੂਬੀ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਸਨ. ਰੂਬੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚ ਹੋਸ਼ਿਆਰ ਸੀ ਤਾਂ ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕੰਪਿਊਟਰ ਵਿਚ ਡਿਗਰੀ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ. ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਕਈ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਫਸਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਰੂਬੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਆਈ ਸੀ.

ਪਰ ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਵਿਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਈ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੁੰਡੇ ਸਿਰਫ ਓਹਦੀ ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਰਸ ਪੀਣਾ ਚੌਹਦੇ ਸੀ. ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਸਿਰਫ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚ ਹੀ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੀ ਸੀ. ਕਾਲਜ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਨੇ ਇਕ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਟੀਚਰ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਵੀ ਕੀਤੀ. ਜਦੋਂ ਰੂਬੀ 24 ਸਾਲ ਦੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਸ ਲਈ ਲਖਵਿੰਦਰ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਆਇਆ. ਰੂਬੀ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਪਸੰਦ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਲਖਵਿੰਦਰ ਦੀ ਤਨਖਾਹ ਵਧੀਆ ਸੀ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਹਰ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਘਰ ਵੀ ਪਾਇਆ ਸੀ. ਲਖਵਿੰਦਰ ਕੋਲ ਜ਼ਮੀਨ ਵੀ ਚੰਗੀ ਸੀ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਝੱਟ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ. ਪਹਿਲਾਂ ਤਾ ਰੂਬੀ ਨੇ ਥੋੜੀ ਨਾ ਨੁਕਰ ਕੀਤੀ ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਲਖਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਹ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ. ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ. ਰੂਬੀ ਦਾ ਸੋਹਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸੀ.

ਕਮਲਜੀਤ ਤੇ ਹਰਦਿਆਲ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸਨ ਕਿ ਓਹਨਾ ਨੂੰ ਏਨੀ ਸੋਹਣੀ ਤੇ ਸਿਆਣੀ ਬਹੂ ਮਿਲ ਗਈ. ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਤੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਸੋਹਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਘੁਲ ਮਿਲ ਗਈ ਸੀ. ਕਮਲਜੀਤ ਤੇ ਹਰਦਿਆਲ ਵੀ ਰੂਬੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਖਿਆਲ ਰੱਖਦੇ ਸੀ. ਸੋਹਰੇ ਘਰ ਵਿਚ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕੰਮ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ.

ਘਰ ਦੀ ਸਫਾਈ ਲਈ ਓਹਨਾ ਨੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਇਕ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜੋ ਸਫਾਈ ਕਰ ਕੇ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ. ਬਸ ਰੋਟੀ ਹੀ ਬਣਾਉਣੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਜੋ ਰੂਬੀ ਤੇ ਕਮਲਜੀਤ ਮਿਲ ਕੇ ਬਣਾ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸੀ. ਉਸ ਦਾ ਸੋਹਰਾ ਹਰਦਿਆਲ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਵਾਉਂਦਾ. ਸਾਡਾ ਘਰ ਚਾਚੇ ਘਰ ਤੋਂ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਸੀ. ਮੇਰੀ ਉਮਰ 22 ਸਾਲ ਹੀ ਸੀ. ਮੇਰਾ ਰੰਗ ਦਾ ਇਕ ਦਮ ਗੋਰਾ ਸੀ ਪਰ ਸ਼ਰੀਰ ਪੱਥਰ ਵਰਗਾ ਸੀ. ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਤੇ ਜਿੰਮ ਕਰਕੇ ਡੌਲੇ ਵੀ ਚੰਗੇ ਬਣ ਗਏ ਸਨ. ਦੇਖਣ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਹੀ ਲੱਗਦਾ ਸੀ. ਚਾਚੀ ਦਾ ਕੰਮ ਮੱਝਾਂ ਦੀ ਧਾਰ ਕੱਢਣੀ, ਪੱਠੇ ਪਾਉਣੇ ਤੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਮੈ ਤੇ ਚਾਚਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸੀ.

ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਇਕ ਮਹੀਨਾ ਬਾਅਦ ਲਖਵਿੰਦਰ ਵਾਪਿਸ ਦੁਬਈ ਚਲਾ ਗਿਆ.

ਜਦੋਂ ਉਹ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ਸੀ ਤਾ ਰੂਬੀ ਓਹਦੇ ਗਲ ਲੱਗ ਕੇ ਬਹੁਤ ਰੋਈ ਸੀ. ਉਸ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ ਸੀ. ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਅਜੇ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਲਖਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਪਿਆਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕੀ ਸੀ. ਪਰ ਲਖਵਿੰਦਰ ਦੀ ਵੀ ਮਜਬੂਰੀ ਸੀ. ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਪੈਣਾ ਹੀ ਸੀ. ਉਸ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਲਈ ਕਾਲੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਕੱਟਣਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣ ਵੇਲੇ ਜਦੋਂ ਬੈਡ ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਲਖਵਿੰਦਰ ਨਾਲ ਬਿਤਾਇਆ ਸਮਾਂ ਯਾਦ ਆਉਣ ਲਗ ਜਾਂਦਾ.

ਲਖਵਿੰਦਰ ਹੀ ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਪਿਆਰ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਰੂਬੀ ਨੇ ਸੁਹਾਗਰਾਤ ਵਾਲੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮਨ ਤੇ ਤਨ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ. ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਰੂਬੀ ਦੀ ਸੀਲ ਉਸ ਨੇ ਹੀ ਤੋੜੀ ਸੀ. ਇਹ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਦੀ ਹੀ ਹਿੰਮਤ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਏਨਾ ਸੋਹਣਾ ਸ਼ਰੀਰ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਲਈ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਸੀ. ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਚੋਦਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਹੀ ਬਹੁਤ ਮੁੰਡੇ ਸਨ.

ਲਖਵਿੰਦਰ ਦੇ ਦੁਬਈ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਲੰਨ ਲੈਣ ਲਈ ਤੜਪ ਰਹੀ ਸੀ. ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ. ਹੋਰ ਕੋਈ ਰਾਸਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਰੰਡੀ ਜਨਾਨੀ ਵਾਂਗ ਬਾਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਫੁੱਦੀ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੀ ਸੀ. ਉਸ ਦੇ ਸੋਹਰੇ ਘਰ ਦੀ ਇੱਜਤ ਦਾ ਸਵਾਲ ਸੀ.

ਪਰ ਅੱਜ ਉਹ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੀ ਬੇਚੈਨ ਸੀ. ਇਸ ਬੇਚੈਨੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸੀ ਲਖਵਿੰਦਰ ਦੀ ਭੈਣ ਪ੍ਰੀਤਿ ਜੋ ਕਿ ਰੂਬੀ ਦੀ ਨਣਦ ਸੀ. ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਤੇ ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਚੁਦਾਈ ਕਰਦੇ ਦੇਖਿਆ ਸੀ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਇਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਹਰਜੀਤ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪੇਕੇ ਆਈ ਸੀ. ਮਹੀਨੇ ਵਿਚ ਇਕ ਦੋ ਵਾਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੇਕੇ ਮਿਲਣ ਆ ਜਾਂਦੀ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੀ ਬਹੁਤ ਬਣਦੀ ਸੀ. ਦੋਨਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਇਕ ਦੋ ਸਾਲ ਦਾ ਹੀ ਫਰਕ ਸੀ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਸੋਹਰੇ ਵੀ 20 KM ਹੀ ਦੂਰ ਸੀ. ਹਰਜੀਤ ਸਰਕਾਰੀ ਟੀਚਰ ਸੀ. ਜਦੋਂ ਕਿਤੇ ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਛੁਟੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸੋਹਰੇ ਆ ਜਾਂਦਾ. ਕਈ ਵਾਰ ਪ੍ਰੀਤਿ ਇਕੱਲੀ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਸੀ.

ਰੂਬੀ ਨੇ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿਚ ਹੀ ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਮਾਰਦੇ ਦੇਖ ਲਿਆ ਸੀ. ਪੂਰੀ ਘਟਨਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੋਈ

ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਰੂਬੀ ਜਦੋਂ ਸੌਣ ਲਈ ਬੈਡ ਤੇ ਪਈ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ. ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਲਖਵਿੰਦਰ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਪਲ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ ਲੈਂਦੀ. ਰੂਬੀ ਵਾਰ ਵਾਰ ਪਾਸੇ ਮਾਰ ਰਹੀ ਸੀ. ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਹੀ ਲਖਵਿੰਦਰ ਉਸ ਕੋਲ ਆ ਜਾਵੇ ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰੇ. ਪਰ ਅਸਲੀਅਤ ਤਾਂ ਇਹ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਉਸ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਸੀ.

ਏਨੀ ਠੰਡ ਵਿਚ ਵੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਤਰੇਲੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ. ਉਸ ਨੇ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਲਈ ਆਪਣਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਲਿਆ ਤੇ ਰਸੋਈ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗਈ. ਉਸ ਨੇ ਦਰਵਾਜਾ ਵੀ ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਖੋਲਿਆ ਤੇ ਉਸ ਬਿਨਾ ਆਵਾਜ਼ ਕੀਤੇ ਰਸੋਈ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਕੋਈ ਉੱਠ ਨਾ ਜਾਵੇ. ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਰਸੋਈ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਸਕੀਆਂ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀਆਂ. ਉਹ ਜਿੱਥੇ ਖੜੀ ਸੀ ਓਥੇ ਹੀ ਰੁਕ ਗਈ. ਪੂਰੀ ਲਾਬੀ ਵਿਚ ਹਨੇਰਾ ਸੀ. ਉਸ ਨੂੰ ਲਗਾ ਜਿਵੇ ਸਿਸਕੀਆਂ ਉਸ ਦੀ ਨਣਦ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚੋਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਏਨੀ ਰਾਤ ਤਕ ਪ੍ਰੀਤਿ ਸੁੱਤੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ. ਰੂਬੀ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਆਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਦੇਖਾਂ. ਰੂਬੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਕਮਰੇ ਕੋਲ ਗਈ ਤੇ ਚੁਪਚਾਪ ਦਰਵਾਜੇ ਨਾਲ ਕੰਨ ਲਗਾ ਕੇ ਸਿਸਕੀਆਂ ਸੁਣਨ ਲੱਗ ਗਈ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਆਹਹਹਹਹਹ …………ਆਹਹਹਹਹਹ …………. ਆਹਹਹਹਹਹ……….. ਆਹਹਹਹਹਹ… ਅਜੇ ਕਿੰਨਾ ਕ ਬਾਹਰ ਆ.

ਹਰਜੀਤ: ਜਾਨ, ਅਜੇ ਤਾਂ ਅੱਧਾ ਹੀ ਅੰਦਰ ਗਿਆ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਤਾਂ ਫੇਰ ਪੂਰਾ ਧਕ ਦਿਓ. ਏਨਾ ਕਿਓਂ ਤੜਪਾ ਰਹੇ ਆ.

ਹਰਜੀਤ: ਕਿਓਂਕਿ ਅੱਜ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦੀ ਨਜਾਰੇ ਨਾਲ ਫੁੱਦੀ ਲੈਣੀ ਆ. ਮੇਰਾ ਤਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਪੂਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਤੈਨੂੰ ਐਵੇਂ ਹੀ ਚੋਦਦਾ ਰਹਾਂ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਹੁਣ ਤਕ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਆਹ ਕੁਝ ਹੀ ਕਰਦੇ ਆਂ. ਹਫਤੇ ਵਿਚ ਮਸਾਂ ਇਕ ਅੱਧਾ ਦਿਨ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਸਾਹ ਲੈਣ ਦਿੰਨੇ ਆ. ਥੋਡਾ ਤਾ ਮਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਭਰਦਾ. ਪਤਾ ਨੀ ਥੋਨੂੰ ਏਨੀ ਠਰਕ ਕਿਥੋਂ ਚੜੀ ਰਹਿੰਦੀ ਆ.

ਹਰਜੀਤ: ਜਾਨ, ਤੂੰ ਸੋਹਣੀ ਹੀ ਏਨੀ ਆ. ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਰਿਹਾ ਨੀ ਜਾਂਦਾ. ਤੈਨੂੰ ਸਵਾਦ ਨੀ ਆਉਂਦਾ?

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਥੋਨੂੰ ਇਹ ਕਿਉਂ ਲਗਦਾ ਮੈਨੂੰ ਸਵਾਦ ਨੀ ਆਉਂਦਾ. ਥੋਡੇ ਵਰਗਾ ਘਰਵਾਲਾ ਤਾਂ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੀ ਜਨਾਨੀ ਨੂੰ ਹੀ ਮਿਲਦਾ.

ਇਹ ਸਭ ਸੁਣ ਕੇ ਰੂਬੀ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਰਹੀ ਸੀ. ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਓਂ ਰੂਬੀ ਓਥੇ ਹੀ ਖੜੀ ਰਹੀ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਹੋਰ ਰੁਕ ਜਾਇ-. ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਜਨਾਨੀ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਲੈਂਦੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ. ਉਹ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਦਰਵਾਜੇ ਨਾਲ ਕੰਨ ਲਾ ਕੇ ਖੜੀ ਰਹੀ ਤੇ ਓਹਨਾ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਨਜਾਰੇ ਲੈਂਦੀ ਰਹੀ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕੀਆਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਦਿਲ ਤੇ ਵੱਜ ਰਹੀਆਂ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ ਤੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਅੰਦਰ ਦਾ ਨਜਾਰਾ ਕਿਵੇਂ ਹੋਊ. ਰੂਬੀ ਗਰਮ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ.

ਏਨੀ ਠੰਡੀ ਰਾਤ ਵਿਚ ਉਹ ਸਿਰਫ ਆਪਣੀ ਨਾਈਟੀ ਵਿਚ ਲਾਬੀ ਵਿਚ ਖੜੀ ਸੀ ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਗਰਮੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ.

ਓਧਰ ਹਰਜੀਤ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਿਚ ਉਲਝੇ ਹੋਏ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਅਣਜਾਣ ਸੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਓਹਨਾ ਦੀਆਂ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ. ਓਹਨਾ ਦੀਆਂ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਸੁਣਦੇ ਸੁਣਦੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਾ ਕਦੋ ਉਸ ਦਾ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਮੂੰਮੇ ਤੇ ਚਲਾ ਗਯਾ ਤੇ ਉਹ ਮੂੰਮੇ ਨੂੰ ਮਸਲਣ ਲੱਗੀ. ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਵਾਸਨਾ ਵਿਚ ਡੁੱਬਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ. ਉਸ ਲਈ ਓਥੇ ਖੜੇ ਰਹਿਣਾ ਵੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ.

ਉਧਰ ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਮੂੰਮੇ ਤੇ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਦੰਦੀ ਵੱਢੀ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੀ ਚੀਕ ਨਿਕਲ ਗਈ. ਇਹ ਚੀਕ ਸੁਣ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਆਈ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੀ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿਚ ਗਵਾਚੀ ਹੋਈ ਸੀ. ਉਹ ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਭਿੱਜ ਗਈ ਸੀ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਆ ਤੁਸੀਂ. ਏਨੀ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਦੰਦੀ ਕਿਉਂ ਵਢੀ ਸੀ.

ਹਰਜੀਤ: ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ, ਤੇਰੇ ਮੂੰਮੇ ਹੀ ਏਨੇ ਪੋਲੇ ਪੋਲੇ ਆ. ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਚੂਸ ਚੂਸ ਕੇ ਮੇਰਾ ਮਨ ਨਹੀਂ ਭਰਦਾ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਚੂਸ ਚੂਸ ਕੇ ਲਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤੇ. ਅਜੇ ਤਕ ਮਨ ਨੀ ਭਰਿਆ?

ਹਰਜੀਤ: ਨਹੀਂ ਡਾਰਲਿੰਗ, ਏਨੀ ਸੋਹਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਤੋਂ ਮਨ ਕਿਵੇਂ ਭਰ ਸਕਦਾ.

ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਹਰਜੀਤ ਫੇਰ ਤੋਂ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਮੂੰਮੇ ਚੂਸਣ ਲਗ ਗਿਆ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਵੀ ਮੂੰਮੇ ਚੁਸਵਾ ਕੇ ਸਵਾਦ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਯਾਰ ਹੁਣ ਅੱਗ ਨੂੰ ਠੰਡਾ ਕਰ ਦੋ. ਆਹਹਹਹ …………ਆਹਹਹਹ……….. ਆਹਹਹਹ

ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਹੁਣ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦਾ ਕੰਮ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਲੱਗਾ ਕੀ ਅੱਗ ਠੰਡੀ ਕਰਨ ਦਾ ਸਹੀ ਮੌਕਾ ਆ ਗਿਆ. ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾ ਕੇ ਧੱਕਾ ਮਾਰਿਆ ਤੇ ਲੰਨ ਪੂਰਾ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਚ ਵੜ ਗਿਆ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਊਹਹਹਹਹਹਹ ………… ਅਹਹਹਹਹ…………. ਅਹਹਹਹਹ

ਰੂਬੀ ਵੀ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਪੂਰਾ ਲੰਨ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿਚ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ. ਰੂਬੀ ਕੁਝ ਦੇਖ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਸਬ ਕੁਝ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਹੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ. ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ. ਓਹਨਾ ਦੀ ਰਾਸ ਲੀਲਾ ਦੇਖਣ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੂਬੀ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਰੂਬੀ ਸਹੀ ਗਲਤ ਕੁਝ ਵੀ ਸੋਚ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਸੀ. ਓਹਨੇ ਤਾਂ ਬਸ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨੂੰ ਚੁਦਦੀ ਦੇਖਣਾ ਸੀ.

ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਕਮਰੇ ਨੇ ਨਾਲ ਸਟੋਰ ਵਾਲਾ ਕਮਰਾ ਸੀ. ਸਟੋਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਦੀਵਾਰ ਵਿਚ ਹਵਾ ਲੰਘਣ ਲਈ ਰੋਸ਼ਨਦਾਨ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸਟੋਰ ਵਿਚ ਇਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਪੌੜੀ ਵੀ ਹੈ. ਉਹ ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਸਟੋਰ ਵਿਚ ਗਈ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਪੌੜੀ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰੋਸ਼ਨਦਾਨ ਦੀ ਜਗਾਹ ਤੇ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਦਾ ਕੰਮ ਸੌਖਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ. ਸ਼ਇਦ ਰੂਬੀ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਵੀ ਸਾਥ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ. ਹੁਣ ਬਸ ਪੌੜੀ ਚੜਨ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ.

ਰੂਬੀ ਬਿਨਾ ਆਵਾਜ਼ ਕੀਤੇ ਪੌੜੀ ਤੇ ਚੜ ਗਈ ਤੇ ਰੋਸ਼ਨਦਾਨ ਤੇ ਮੂੰਹ ਲਾ ਕੇ ਅੰਦਰ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀ. ਅੰਦਰ ਦਾ ਨਜਾਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹ ਸੁੰਨ ਹੋ ਗਈ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਤੇ ਹਰਜੀਤ ਦੋਵੇ ਪੂਰੇ ਨੰਗੇ ਸੀ ਤੇ ਹਰਜੀਤ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਉੱਤੇ ਚੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ. ਓਹਨਾ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਵੱਡੀ ਲਾਈਟ ਤਾ ਬੰਦ ਸੀ ਪਰ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਇਕ ਛੋਟਾ ਬੱਲਬ ਜਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਸਾਫ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਦਾ ਗੁੰਦਵਾਂ ਗੋਰਾ ਸ਼ਰੀਰ ਹਰਜੀਤ ਦੇ ਥੱਲੇ ਸੀ ਤੇ ਹਰਜੀਤ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਮੇ ਚੂਸ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਉਸ ਨੇ ਲੰਨ ਪੂਰਾ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਚ ਵਾੜ ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਪਰ ਅਜੇ ਘੱਸੇ ਲਾਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੇ ਸੀ. ਇਹ ਸਭ ਦੇਖ ਕੇ ਰੂਬੀ ਦਾ ਗਲਾ ਹੀ ਸੁੱਕ ਗਿਆ ਸੀ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਵਾਲ ਖਿਲਰੇ ਹੋਏ ਸਨ ਤੇ ਦੋਨਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਬੈਡ ਦੀ ਚਾਦਰ ਨੂੰ ਫੜ ਰੱਖਿਆ ਸੀ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਚੇਹਰੇ ਤੇ ਵਾਸਨਾ ਸਾਫ਼ ਦਿੱਖ ਰਹੀ ਸੀ.

ਪ੍ਰੀਤਿ ਇਸ ਵਾਰ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਸੋਹਰੇ ਹੀ ਛੱਡ ਆਈ ਸੀ. ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪ੍ਰੀਤਿ ਕਾਫੀ ਪਤਲੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਕੁੜੀ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ਰੀਰ ਪੂਰਾ ਭਰ ਗਿਆ ਸੀ. ਹਮ ਉਮਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸ ਦੀ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਕਾਫੀ ਵਧੀਆ ਦੋਸਤੀ ਸੀ. ਭਾਬੀ ਤੇ ਨਣਦ ਅਕਸਰ ਇਕ ਦੂਜੀ ਨੂੰ ਲੁੱਚਾ ਮਜਾਕ ਵੀ ਕਰ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸੀ. ਇਕ ਦੂਜੀ ਨੂੰ ਛੇੜਨ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਮੌਕਾ ਉਹ ਨਿਕਲਣ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀਆਂ ਸੀ.

ਰੂਬੀ ਵੀ ਅੰਦਰ ਦਾ ਨਜਾਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਪੂਰਾ ਸਵਾਦ ਲਈ ਰਹੀ ਸੀ. ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਲੰਨ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਤੇ ਇਕ ਦਮ ਅੰਦਰ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਆਹਹਹਹਹ. ਪੂਰਾ ਅੰਦਰ ਚਲਾ ਗਿਆ?

ਹਰਜੀਤ: ਕੀ?

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਓਹੀ ਥੋਡਾ…

ਹਰਜੀਤ: ਮੇਰਾ ਕੀ? ਉਸ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾਮ ਵੀ ਹੋਊਗਾ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚੋਂ ਸੁਣਨਾ. ਤੁਸੀਂ ਤਾ ਜਵਾਂ ਸ਼ਰਮ ਨੀ ਮੰਨਦੇ.

ਹਰਜੀਤ: ਸ਼ਰਮ ਵਾਲੀ ਕੀ ਗਲ ਆ. ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਤਾਂ ਤੂੰ ਇਸ ਦਾ ਨਾਮ ਲੈਨੀ ਆ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਥੋਨੂੰ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚੋਂ ਇਹ ਸਬ ਸੁਣ ਕੇ ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਸਵਾਦ ਆਉਂਦਾ.

ਹਰਜੀਤ: ਤੈਨੂੰ ਚੋਦਨ ਵੇਲੇ ਤੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚੋਂ ਗੰਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਵਾਦ ਆਉਂਦਾ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਬਹੁਤ ਬਦਮਾਸ਼ ਆਂ ਤੁਸੀਂ.

ਹਰਜੀਤ: ਹੁਣ ਦਸ ਵੀ ਦੇ ਕੀ ਪੂਰਾ ਅੰਦਰ ਚਲਾ ਗਿਆ

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਥੋਡਾ ਲੰਨ….

ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨੇ ਲੰਨ ਕਿਹਾ ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਮਿੱਠੀ ਕੀਤੀ ਤੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮੂੰਮੇ ਚੁਸਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਹੁਣ ਕਰਦੋ ਕੰਮ ਖਤਮ. ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨੀ ਹੁੰਦਾ.

ਹਰਜੀਤ: ਕੀ ਕੰਮ ਕਰਦਿਆਂ?

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਥੋਨੂੰ ਸਬ ਪਤਾ ਹੀ ਆ. ਕਿਉਂ ਤੜਪਾਈ ਜਾਨੇ ਆ.

ਹਰਜੀਤ; ਜਾਨ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਆ ਜਦੋਂ ਤਕ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਨੀ ਦਸਦੀ ਓਦੋਂ ਤਕ ਮੈਂ ਸ਼ੁਰੂ ਨੀ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ. ਹੁਣ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਦਸੋ ਕੀ ਕਰਾਂ.

ਪ੍ਰੀਤਿ ਮੂੰਮੇ ਚੁੰਘਾ ਕੇ ਗਰਮ ਹੋਈ ਪਈ ਸੀ. ਹੁਣ ਬਸ ਓਹਨੂੰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਸੀ ਕੀ ਕਦੋਂ ਹਰਜੀਤ ਲੰਨ ਨਾਲ ਓਹਨੂੰ ਪੂਰਾ ਸਵਾਦ ਦੇਵੇ. ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਮੁੰਮਾ ਮੂੰਹ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢਿਆ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੀਆਂ ਗੁਲਾਬੀ ਬੁੱਲੀਆਂ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ ਫਸਾ ਦਿੱਤੇ ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮੂੰਮੇ ਦੱਬਣ ਲਗ ਗਿਆ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਵੀ ਓਹਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਕੋਮਲ ਬੁੱਲੀਆਂ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਚੂਸ ਰਹੀ ਸੀ. ਲੰਨ ਅਜੇ ਵੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿਚ ਹੀ ਫਸਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਨੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹਨ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਨੀ ਕਰਨਾ. ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨੇ ਹਰਜੀਤ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਗਲ ਕਹਿ ਦਿੱਤੀ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਜਾਨੂੰ, ਹੁਣ ਰਿਹਾ ਨੀ ਜਾਂਦਾ. ਮੈਨੂੰ ਚੋਦ ਦਿਓ. ਲੰਨ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਪਾਣੀ ਕੱਢ ਦਿਓ.

ਏਨਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨੇ ਫੇਰ ਹਰਜੀਤ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਚ ਬੁੱਲ ਪਾ ਲਏ.

ਹਰਜੀਤ ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਲੰਨ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਚੋਂ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਕਰਨ ਲੱਗਾ. ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਰਸ ਨਾਲ ਲਿਬੜਿਆ ਲੰਨ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਪਾਗਲ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕਾਮੁਕ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਕੱਢ ਰਹੀ ਸੀ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਚੋਦੋ. ਜਾਨ………. ਆਹਹਹ……… ਆਆਹਹਹ

ਹਰਜੀਤ: ਕਿਵੇਂ ਲਗ ਰਿਹਾ ਜਾਨ?

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਤੁਸੀਂ ਤਾ ਨਜਾਰਾ ਲਿਆ ਦਿੱਤਾ.

ਰੂਬੀ ਇਹ ਸਭ ਦੇਖ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕੀ ਤੇ ਮੂੰਮੇ ਦਬਾਉਣ ਲਗ ਪਈ. ਅੱਜ ਬਹੁਤ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਲੰਨ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ ਸੀ. ਹਾਲਾਂਕਿ ਹਰਜੀਤ ਦਾ ਲੰਨ ਫੁੱਦੀ ਵਿਚ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਪੂਰਾ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦਿੱਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਲੰਨ ਉਸ ਦੇ ਪਤੀ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮੋਟਾ ਸੀ. ਓਧਰ ਪ੍ਰੀਤਿ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਕੇ ਲੰਨ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸਵਾਦ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ. ਦੋਨੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਵਿਚ ਡੁੱਬੇ ਹੋਏ ਸੀ. ਓਹਨਾ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਪਸੀਨੇ ਛੁਟ ਰਹੇ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਦੀ ਜਵਾਲਾਮੁਖੀ ਭੜਕ ਉਠੀ ਸੀ. ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਲਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੀ ਉਸ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੀ ਚੁਦਾਈ ਦੇਖ ਕੇ ਗਲਤ ਪੰਗਾ ਲੈ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਅੱਗ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ. ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਮੇ ਦੀਆਂ ਨਿੱਪਲਾਂ ਸਖਤ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸੀ.

ਹਰਜੀਤ ਦੇ ਘੱਸੇ ਵੀ ਤੇਜ ਹੋ ਗਏ ਸਨ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਹਰਜੀਤ ਦੇ ਲੱਕ ਦੁਆਲੇ ਲਪੇਟ ਦਿਤੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਉਸ ਨਾਲ ਲਿਪਟ ਗਈ. ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਰਸ ਨਾਲ ਲਿਬੜਿਆ ਲੰਨ ਬਹੁਤ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਪੂਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਫ਼ਚ ਫ਼ਚ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ. ਇਹ ਫਚ ਫਚ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਰੂਬੀ ਦੇ ਦਿਲ ਤੇ ਜਾਦੂ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ. ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਲਗਣ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਆਪਣੀ ਆਖਰੀ ਮੰਜਿਲ ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲੇ ਆ.

ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਘੱਸੇ ਹੋਰ ਤੇਜ ਕਰ ਦਿੱਤੇ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਵੀ ਆਪਣੇ ਚਿੱਤੜ ਚੁੱਕ ਕੇ ਲੰਨ ਪੂਰਾ ਅੰਦਰ ਲੈਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ.. ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਬੁੱਲ ਚੁਸਨੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤੇ ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਘੱਸੇ ਲਾਉਣ ਲੱਗਾ. ਹਰਜੀਤ ਦੇ ਸਾਹ ਵੀ ਤੇਜ ਹੋ ਰਹੇ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਵੀ ਸਭ ਸਮਝ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਹਰਜੀਤ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਤੇ ਫੇਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਘੱਸੇ ਵੀ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਵੀ ਹਰਜੀਤ ਤੇ ਚਿੱਤੜਾਂ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਰਹੀ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਲਈ ਇਹ ਸਬ ਦੇਖਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਉਹ ਬਸ ਓਹਨਾ ਦੋਨਾਂ ਦੀ ਖੇਡ ਵਿਚ ਗਵਾਚ ਚੁੱਕੀ ਸੀ. ਪੂਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਦੋਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਗੂੰਜ ਰਹੀਆਂ ਸੀ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਕਰੋ. ਆਹਹਹੱਹ………………. ਆਹਹਹੱਹ………… ਆਹਹਹੱਹ. ਮੇਰਾ ਹੋਣ ਵਾਲਾ.

ਹਰਜੀਤ: ਮੇਰਾ ਵੀ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲਾ ਹੀ ਆ.

ਪ੍ਰੀਤਿ: ਤੇਜ ਤੇਜ ਕਰੋ ਯਰ…….. ਆਹਹਹੱਹ………………. ਆਹਹਹੱਹ………… ਆਹਹਹੱਹ.

ਏਨਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹੀ ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਇਕ ਜ਼ੋਰ ਦਾ ਘੱਸਾ ਮਾਰਿਆ ਤੇ ਲੰਨ ਅੰਦਰ ਧੱਕ ਕੇ ਰੁਕ ਗਿਆ. ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਹਰਜੀਤ ਦੀ ਪਿਚਕਾਰੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਅੰਦਰ ਗਈ ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤਿ ਵੀ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕੀ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਪਾਣੀ ਵਹਾਉਣ ਲੱਗੀ. ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿਚੋਂ ਚਿੱਟਾ ਰਸ ਨਿਕਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜੋ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਸਾਫ ਦਿੱਖ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਵੀ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ ਹਰਜੀਤ ਦਾ ਕੰਮ ਹੋ ਗਿਆ. ਹਰਜੀਤ ਓਵੇਂ ਹੀ ਨਿਢਾਲ ਹੋ ਕੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇ ਉਪਰ ਡਿੱਗ ਗਿਆ.

ਪੂਰੀ ਖੇਡ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਇਥੇ ਰੁਕਣ ਦਾ ਕੋਈ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ. ਉਹ ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਪੌੜੀ ਤੋਂ ਉਤਰੀ ਤੇ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਬੈਡ ਤੇ ਪੈ ਗਈ. ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬੇਚੈਨ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੀ ਚੁਦਾਈ ਨੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬੇਚੈਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਵਾਰ ਵਾਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੂਹਰੇ ਹਰਜੀਤ ਦਾ ਲੰਨ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਬੈਡ ਤੇ ਪਈ ਪਈ ਉਹ ਮੱਛੀ ਵਾਂਗ ਤੜਪ ਰਹੀ ਸੀ. ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਨਾਈਟੀ ਵਿਚ ਹੱਥ ਪਾਇਆ ਤੇ ਫੇਰ ਤੋਂ ਮੂੰਮੇ ਦਬਾਉਣ ਲੱਗੀ. ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਬੇਚੈਨੀ ਵੱਧ ਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ. ਫੇਰ ਓਹਨੇ ਆਪਣਾ ਇਕ ਹੱਥ ਫੁੱਦੀ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਰਸ ਨਾਲ ਪੈਂਟੀ ਗਿੱਲੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ. ਸ਼ਇਦ ਇਹ ਹਰਜੀਤ ਦਾ ਲੰਨ ਦੇਖਣ ਕਰਕੇ ਹੋਈ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਚੁਦਾਈ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ. ਪਰ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਚੋਦਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ.

ਕੁਝ ਦੇਰ ਉਹ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਪੈਂਟੀ ਦੇ ਉਪਰ ਹੀ ਹੱਥ ਨਾਲ ਮਸਲਦੀ ਰਹੀ. ਓਹਦੀ ਅੱਗ ਹੋਰ ਵੀ ਭੜਕ ਰਹੀ ਸੀ. ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਨਾਈਟੀ ਲੱਕ ਤੋਂ ਉਪਰ ਚੁੱਕ ਲਈ ਤੇ ਹੁਣ ਲੱਕ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਉਹ ਸਿਰਫ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਕੱਛੀ ਵਿਚ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਉਣੀ ਜਦੋਂ ਤਕ ਫੁੱਦੀ ਸ਼ਾਂਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ. ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਪੈਂਟੀ ਦੀ ਇਲਾਸਟਿਕ ਵਿਚ ਹੱਥ ਪਾਇਆ ਤੇ ਪੈਂਟੀ ਥੱਲੇ ਕਰ ਲਈ. ਪੈਂਟੀ ਪੱਟਾਂ ਵਿਚ ਆ ਗਈ. ਪੈਂਟੀ ਦਾ ਗਿੱਲਾਪਨ ਉਸ ਨੂੰ ਪੱਟਾਂ ਤੇ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਰਸ ਨਾਲ ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਵਾਲ ਵੀ ਗਿੱਲੇ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ. ਫੁੱਦੀ ਉੱਤੇ ਪੂਰਾ ਜੰਗਲ ਹੀ ਬਣਿਆ ਪਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਫੇਰ ਉਹ ਫੁੱਦੀ ਕਿਸ ਲਈ ਸਾਫ ਕਰਦੀ.

ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਤੇ ਹਰਜੀਤ ਦੀ ਚੁਦਾਈ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਲੱਗੀ. ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਉਂਗਲ ਫੁੱਦੀ ਵਿਚ ਪਾ ਲਈ ਤੇ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਕਰਨ ਲੱਗੀ. ਓਹਦੇ ਸਾਹ ਬਹੁਤ ਤੇਜ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਓਹਦੀ ਛਾਤੀ ਤੇ 2 ਪਹਾੜ ਵਰਗੇ ਮੂੰਮੇ ਉੱਤੇ ਥੱਲੇ ਹੋਣ ਲਗ ਗਏ. ਹਰਜੀਤ ਦਾ ਮੋਟਾ ਲੰਨ ਓਹਨੂੰ ਮਦਹੋਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਉਂਗਲੀ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਤੇਜ ਕਰ ਦਿੱਤੀ. ਉਹ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਜੀਭ ਫੇਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਹੀ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਚਟ ਰਹੀ ਸੀ. ਫੇਰ ਉਸ ਨੂੰ ਦੂਜੀ ਉਂਗਲ ਵੀ ਫੁੱਦੀ ਚ ਪਾ ਲਈ ਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਦੋਨਾਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਚੋਦਨ ਲੱਗੀ.

ਓਹਦਾ ਪਈ ਪਈ ਦਾ ਸਾਹ ਚੜ ਗਿਆ ਸੀ. ਉਹ ਮਨ ਵਿਚ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਂਗਲਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਹਰਜੀਤ ਦਾ ਲੰਨ ਓਹਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿਚ ਵੜਿਆ ਹੋਇਆ ਆ ਤੇ ਹਰਜੀਤ ਓਹਨੂੰ ਜ਼ੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਚੋਦ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਅੱਜ ਸ਼ਰਮ ਰੂਬੀ ਤੋਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਸੀ. ਸ਼ਇਦ ਕਦੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ ਹੋਣਾ ਕਿ ਇਕ ਦਿਨ ਉਹ ਬੇਗਾਨੇ ਮਰਦ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਸੋਚ ਕੇ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕਰੇਗੀ. ਰੂਬੀ ਬਹੁਤ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਉਂਗਲਾਂ ਚਲਾਉਣ ਲੱਗੀ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਚਰਮਸੀਮਾ ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲੀ ਹੀ ਸੀ. ਨਾ ਚੁਹੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਓਹਦੇ ਗੁਲਾਬੀ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਿਸਕੀਆਂ ਨਿਕਲ ਰਹੀਆਂ ਸੀ. ਦਸੰਬਰ ਦਾ ਮਹੀਨਾ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਹ ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਭਿੱਜੀ ਹੋਈ ਸੀ. ਦੋਨੇ ਉਂਗਲਾਂ ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਰਸ ਨਾਲ ਭਿੱਜ ਗਈਆਂ ਸੀ. ਫੇਰ ਇਕ ਦਮ ਰੂਬੀ ਦੇ ਸਾਹ ਖੜ ਗਏ ਤੇ ਫੁੱਦੀ ਨੇ ਪੂਰਾ ਰਸ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ. ਉਸ ਨੇ ਪੈਂਟੀ ਨਾਲ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਸਾਫ ਕੀਤਾ ਤੇ ਪੈਂਟੀ ਉਤਾਰ ਕੇ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ. ਰੂਬੀ ਕੁਝ ਸਮੇ ਬਾਅਦ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹ ਤੇ ਧੜਕਣ ਕਾਬੂ ਵਿਚ ਆ ਗਏ.

ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਠੰਡੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ. ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਰੂਬੀ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਅੱਜ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਅੱਜ ਉਸ ਨੇ ਬੇਗਾਨੇ ਮਰਦ ਦੇ ਲੰਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕੀਤਾ ਸੀ. ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗ ਗਯਾ ਸੀ ਕਿ ਫੁੱਦੀ ਦੀ ਅੱਗ ਹੁਣ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ. ਫੁੱਦੀ ਦੀ ਅੱਗ ਠੰਡੀ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਇਕ ਮੋਟੇ ਲੰਨ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਸੀ. ਇਹ ਸਭ ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਰੂਬੀ ਦੀ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗਈ.

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਰੂਬੀ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠੀ ਤੇ ਉੱਠਣ ਸਾਰ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਬੈਡ ਤੇ ਪਈ ਆਪਣੀ ਕਾਲੀ ਪੈਂਟੀ ਦੇਖੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਰਾਤ ਵਾਲੀ ਸਾਰੀ ਘਟਨਾ ਯਾਦ ਆ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਹਲਕਾ ਜਾ ਮੁਸਕਰਾ ਪਈ. ਉਸ ਨੇ ਬੁਰਸ਼ ਕੀਤਾ ਤੇ ਸਲਵਾਰ ਸੂਟ ਪਾ ਕੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ. ਕਮਲਜੀਤ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉੱਠ ਚੁਕੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਚਾਹ ਬਣਾ ਰਹੀ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਕਮਲਜੀਤ ਦੇ ਪੈਰੀ ਹੱਥ ਲਾਏ ਤੇ ਕੰਮ ਵਿਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲੱਗੀ. ਹਰਦਿਆਲ ਸੈਰ ਤੇ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ. ਕੁਝ ਸਮੇ ਬਾਅਦ ਉਹ ਵੀ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਤਿੰਨ ਨੇ ਬੈਠ ਕੇ ਚਾਹ ਪੀਤੀ. ਏਨੇ ਵਿਚ ਅਖਬਾਰ ਵੀ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਤਿੰਨੇ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਪੇਜ ਕਰਕੇ ਪੜਨ ਲੱਗੇ.

ਰੂਬੀ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਤੇ ਹਰਜੀਤ ਕਿਤੇ ਦਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ. ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਦਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਡਿਊਟੀ ਪਹੁੰਚਣਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਉਹ ਦੋਨੋ ਸਵੇਰੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਨਿਕਲ ਗਏ