అత్తా, ఆడపడుచులు లేని ఇల్లు. ఇంట్లో నీదే రాజ్యం. ఒక్కడే కొడుకు. నీ ఇష్టం వచ్చినట్టు చెలాయించుకోవచ్చు.” అమ్మ, నాన్న అలా నచ్చ చెప్పేసరికి రాజేష్ ని చేసుకోక తప్పింది కాదు. ఇంతకీ నా పేరు చెప్పలేదు కదూ.. చిత్ర కళ. వయసు ఇరవై నాలుగు, ఎత్తు ఐదు అడుగుల ఆరు అంగుళాలు. బరువు ఏభై ఆరు. ఇక మిగిలినవి ఎక్కడెక్కడ ఎంతెంత ఉండాలో, అక్కడ అంతే ఉన్న శిల్పం లాంటి శరీర సౌష్టవం. రోడ్ మీద నడుస్తూ ఉంటే, వెనక్కి తిరిగి చూడని వాడు మగాడేకాదు, వాడి వయసు ఎంతైనా సరే. మొత్తానికి మా వారి అదృష్టం బావుంది. ఇంత అందాన్నీ హోల్ సేల్ గా కొట్టేసాడు.
మొత్తానికి పెళ్ళయ్యి, అత్తారింటికి చేరాను. సారీ.. సారీ.. అత్తగారు లేరు కదా. మామ గారింటికి చేరాను. అమ్మ చెప్పినట్టు అక్కడ నాదే రాజ్యం అయిపోయింది. అప్పటివరకు ఆడ దిక్కు లేని ఇంటికి కొత్త కళ వచ్చిందని మా ఆయన, మా మామయ్య ఇద్దరూ మురిసిపోయారు. ఎంతైనా “కళ” నా పేరు లోనే ఉంది కదా.
మొదట్లో మామయ్యని చూస్తే కాస్త భయం వేసేది. ఆరు నెలలు అయ్యేసరికి ఆయనతో కొద్దిగా చనువు వచ్చింది. కాలక్షేపం కోసం ఆయనతో రోజూ చెస్ ఆడడం వలన ఆ చనువు బాగా పెరిగింది. ఒకరి మీద ఒకరు జోకులు వేసుకునేంత. పాపం, చాలా రోజుల నుండి ఆడగాలి లేకుండా వంటరిగా ఉన్నాడేమో, నాతో గడిపినప్పుడు ఆ కొరత పోయినట్టుగా ఉండేవాడు. అంటే, ఏదో చేసేవాడని కాదు. ఆడది ఎదురుగా ఉంటే వచ్చే హుషారు తెలుసుగా.. కాస్త నాటీగా, కాస్త ఘాటుగా. ఎంత కోడలైనా ఆడది ఆడదేగా. అలాగే నా విషయంలో కూడా.. ఎంత మావయ్య అయినా మగాడు మగాడేగా.. పైగా పరాయి మగాడు. పరాయి మగాడితో వంటరిగా ఉంటే, ఎలాంటి ఆడదానికైనా, తనకి తెలియకుండానే కులుకులూ, హొయలూ వచ్చేస్తుంటాయి. నేనూ అందుకు ఎక్సెప్షన్ ఏం కాదు.
సో.. నా ఎదురుగా మామయ్యలోని మగాడూ, ఆయన ఎదురుగా నాలోని ఆడదీ.. మాకు తెలియకుండానే ఒకరిని ఒకరు గుంభనంగా పలకరించుకొనేవారు. ఆ సంగతి మాకు తెలుసా లేదా అన్నది మాకే తెలీదు. అలా తెలియకుండానే ఉండేదేమో, ప్రియ మా ఇంటికి రాకపోతే.
ప్రియ నా క్లోజ్ ఫ్రెండ్. దాదాపు ఒకేసారి ఇద్దరి పెళ్ళిళ్ళూ అయిపోయాయి. ఒకే ఊరిలో ఉన్నా, కొత్త కాపురాలు కావడంతో, కలవడానికి ఏడాది పట్టింది. ఒకరోజు తను మా ఇంటికి వచ్చింది ఉదయాన్నే. మా ఆయన్ని పరిచయం చేసాను. ఆయన మర్యాదగా పలకరించి, ఆఫీస్ కు వెళ్ళిపోయాడు. తరవాత మామయ్యను పరిచయం చేసాను. అప్పటికే వంట అయిపోవడంతో ముగ్గురం కబుర్లలో పడ్డాము. మధ్యలో చెస్ ఉండనే ఉంది. మధ్యాహ్నం వరకూ ఆ కాలక్షేపం అయిన తరవాత, ముగ్గురం లంచ్ చేసేసాం. ఆ తరవాత కాసేపు నిద్ర పోవడానికి మామయ్య తన గదిలోకి పోయారు. నేనూ, అదీ నా గదిలోకి దూరాం. గదిలోకి వెళ్ళగానే, అది తలుపు గెడ పెట్టేసి, నన్ను మంచం దగ్గరకు లాక్కుపోయి, మంచం మీదకు తోసేసి, నా పక్కన సెటిల్ అయ్యి అడిగింది, “ఏంటీ సంగతీ!?” అంది సాగదీస్తూ. అది అడిగింది ఏ సంగతో అర్ధం కాలేదు. అదే అడిగాను దాన్ని.
“అబ్బా.. ఏం తెలియనట్టు నటించకే.. నీకూ, నీ మామకీ మధ్య.. అ ఆ లూ, ఇ ఈ లూ..”
“ఏయ్ ఛీ.. పాపమే.. ఆయన అలాంటి వారు కాదు..”
“అబ్బా.. అవునా! మరి నువ్వు అలాంటిదానివి అన్నమాట..”
“నేనా? నేనేం చేసానూ??”
“హా.. ఇద్దరూ ఏం చేయలేదులే.. సరే..”
“అబ్బా.. చంపకుండా ఏమయిందో చెప్పు..”
“ఏమవ్వడం ఏంటీ! ఇద్దరూ ఒకరినొకరు పరవశంగా చూసుకుంటూ.. ఒకరిని చూసి ఒకరు మురిసిపోతూ.. కొత్తగా పెళ్ళైన దంపతుల్లా..”
“ఏయ్.. నోర్ముయ్.. అలాంటిదేం లేదు.”
“ఉందో లేదో.. ఒకసారి చెక్ చేసి చూసుకో..”
“ఏం చూసుకోవాలీ?”
“మీ మామ మీద నీకూ.. నీ మీద నీ మామకూ ఏం ఉందో.. అయినా నాకేందుకులే..”
“హుమ్మ్మ్..”
తరవాత అది వెళ్ళిపోయింది కానీ, దాని మాటలు నా మెదడులో తిష్ట వేసుకు కూర్చున్నాయి. అప్పటినుండి ఆయన్నీ, ఆయన దగ్గర నన్నూ గమనించడం మొదలుపెట్టాను. అలా గమనిస్తూ ఉంటే, కొన్ని విషయాలు తెలిసాయి. వాటిని మరచిపోకుండా ఒక బుక్ లో రాయసాగాను.
విషయం నంబర్ ఒకటి :
మా ఆయన ఎప్పుడు ఆఫీస్ కి వెళ్తాడా అని ఇద్దరం సమానంగా ఎదురుచూస్తున్నాం. ఆయన ఆఫీస్ కి వెళ్ళే లోగానే నేను ఇంట్లో అన్ని పనులూ పూర్తి చేసేస్తున్నాను. మావయ్య కూడా తన అన్ని పనులూ పూర్తి చేసుకొని రెడీగా ఉంటున్నాడు. ఆయన వెళ్ళిన మరుక్షణం మా మెయిన్ డోర్ లాక్ చేయబడుతుంది. ఇద్దరం చెస్ ఆడే నెపంతో ఎదురెదురుగా కూర్చుంటాం. అలా కూర్చుంటే పరవాలేదు. పెద్ద ప్రమాదం ఏమీ లేదు. కానీ అంతకు మించి జరుగుతుంది.
విషయం నంబర్ రెండు :
మామూలుగా ఇంట్లో ఉన్నప్పుడు, సాధారణంగా మేకప్ లు లాంటివి వేసుకోం. కానీ నేను కొంతకాలంగా, తేలికపాటి మేకప్పూ, నేచురల్ షేడ్ లో లిప్ స్టిక్కూ వేసుకుంటున్నా. ఎక్కువగా లోనెక్ ఉన్న డ్రెస్సులు వేసుకుంటున్నా. ఆయన కూడా ఈ మధ్య హెయిర్ కు డై వేయిస్తున్నాడు. ఫిట్ గా ఉండడానికి వర్కౌట్స్ చేస్తున్నాడు. ఇంట్లో లుంగీ కాకుండా, ఫేంటూ షర్టూ వేసుకుంటున్నాడు. అదీ పరవాలేదు, ప్రమాదం కాదు. అంతకు మించి జరుగుతుంది.
విషయం నంబర్ మూడు :
చెస్ బోర్ కొట్టినప్పుడు, ఇద్దరం ఒకే సోఫాలో కూర్చొని సినిమాలు చూసేవాళ్ళం. ఆ సినిమాలు చూస్తున్నప్పుడు, ఏదైనా రొమాంటిక్ సీన్ వస్తే, నేను నాకు తెలియకుండానే, ఆయన భుజం పైన వాలిపోతున్నా. ఆయన కూడా నా భుజాల చుట్టూ చేతులు వేసి, దగ్గరకి అదుముకుంటున్నాడు. అప్పుడప్పుడు నా తొడల మీద ఆయన చేతులు పడుతున్నాయి. నా చేతులు కూడా ఆయన తొడల మీద పడుతున్నాయి. నా పైట అప్పుడప్పుడు జారుతుంది. ముఖ్యంగా ఆయన ఎదురుగా కూర్చున్నప్పుడు. నేను అలా కాస్త ముందుకు వంగితే, ఆయన ఇంకాస్త ముందుకు వంగడం. చూడడానికి ఆయన ఎంత ఆరాటపడుతున్నాడో, చూపించడానికి నేనూ అంతే తాపత్రయ పడుతున్నాను. ఇదీ అంత ప్రమాదం కాదు.
నా గదిలో కూర్చొని, రాసినవన్నీ చదువుతున్నా. అలా చదువుతూ ఉంటే, సన్నగా నా శరీరం సన్నగా వణికింది. భయంతోనో, కంపరంతోనో కాదు. తమకంతో. .. ఇదీ అసలైన ప్రమాదం. నేను ఆ తమకంలో ఉన్నప్పుడు బయటి నుండి మావయ్య పిలవడం వినిపించింది. మళ్ళీ నా శరీరం వణికింది. ఈసారి తమకంతో కాదు, కంగారుతో. విషయం ఇంత స్పష్టంగా తెలిసాక, ఆయనకు నా మొహం ఎలా చూపించాలో అర్ధం కావడం లేదు. నేను గమనించినట్టుగా ఆయన ఈ విషయాలన్నీ గమనించాడో లేదో తెలియడం లేదు.ఒకవేళ గమనించి ఉంటే!? అమ్మో..
మావయ్య మరోసారి పిలిచాడు. బయటకి వెళ్ళలేక, లోపల ఉండలేక సతమతమవుతూ బిగుసుకుపోయాను. రెండు మూడు సార్లు పిలిచి, ఆయన మెల్లగా నా గది తలుపు తోసాడు. నేను మంచం మీద బాసింపట్టు వేసుకొని కూర్చొని ఉన్నాను. ఆలోచనలతో నా వొళ్ళు వేడెక్కిపోయిఉంది. ఆ వేడి వలన నుదిటి మీద సన్నగా చెమట పట్టింది. చూపులకు. వొంట్లొ వేడి తెలీదేమో గానీ, చెమట తెలుస్తుందిగా.
ఆ చెమట చూసి, ఆయన కంగారుగా, “అరే! అలా ఉన్నావేంటీ? జ్వరం వచ్చిందా?” అంటూ, కంగారుగా నా దగ్గరకు వచ్చి, నా నుదుటిపై చెయ్యి వేసాడు. ఆ స్పర్శ ఇంకాస్త వేడెక్కించడంతో సన్నగా వణక సాగాను. ఆ వణుకు చూసి, ఆయన ఇంకాస్త కంగారు పడుతూ, “చిత్రా.. చిత్రా.. ఏమయ్యిందీ?” అంటూ కంగారుగా నా పక్కన కూర్చొని, నా తల మీద చెయ్యి వేసాడు. నాకు స్పృహ తప్పుతున్నట్టుగా ఉంది. శరీరం తూలిపోతుంది. వొళ్ళంతా బలహీనంగా అయిపోయి, ఆయన మీదకు వాలిపోయాను. ఆయన బాగా కంగారు పడసాగాడు, ఆ కంగారు చూస్తూనే, మెల్లగా స్పృహ కోల్పోయాను.
అయితే అది కొన్ని క్షణాలే. తేరుకొని కొద్దిగా కళ్ళు తెరిచి చూసేసరికి, మావయ్య ఆందోళనగా చూస్తూ కనిపించారు. ఆయన అలా నా కోసం కంగారు పడుతుంటే, చూడడానికి బావుంది. అందుకే, కళ్ళు పూర్తిగా తెరవకుండా మూసేసుకున్నాను. ఆయన నా భుజాల చుట్టూ చెయ్యి వేసి, పొదివి పట్టుకొని “చిత్రా.. చిత్రా..” అని పిలుస్తున్నారు. నేను మాత్రం సగం తెరిచిన కళ్ళతో చూస్తున్నాగానీ, ఏం మాట్లాడడం లేదు. ఆయన నా బుగ్గల మీద చిన్నగా అరచేత్తో తడుతున్నాడు. హబ్బా.. ఎంత హాయిగా ఉందో, ఆయన నా బుగ్గలను తడుతూ ఉంటే.
అలా కాసేపు తట్టి, నన్ను మంచం మీద వెల్లకిలా పడుకోబెట్టారు. అప్పటికే నా పైట చెదిరిపోయి పూర్తిగా పక్కకి వెళ్ళిపోయింది. మరి తను గమనించాడో లేదో. నన్ను పడుకోబెట్టిన తరువాత, మరోసారి నా నుదుటి మీదా, తరవాత నా మెడ మీద చెయ్యి వేసి, వొళ్ళు వేడిగా ఉందో లేదో చూసాడు. తరవాత కొన్నిక్షణాలు ఆలోచిస్తున్నట్టుగా నిలబడి, హడావుడిగా బయటకి వెళ్ళిపోయాడు. ఆయన వెళ్ళగానే, కళ్ళు కిందకి దించి చూసుకున్నాను. పైట అప్పటికే పూర్తిగా తొలగిపోయింది. వేసిందేమో డీప్ లోనెక్ జాకెట్. అలా పడుకున్న పొజిషన్ లోనే నా బంతులు సగం వరకూ కనిపిస్తున్నాయ్. అసలు ఆ బంతుల సొంపులను మావయ్య చూసాడా లేదా అనే అనుమానం వస్తుంది. చూస్తే ఆగగలడా!? ఏం అనుకొని ఉంటాడూ? నొక్కుదామనుకొని ఉంటాడా! పిసుకుదామనుకొని ఉంటాడా!! లేక ఏకంగా చప్పరిద్దామనుకొని ఉంటాడా!!! మావయ్య ఏం చేద్దాం అనుకున్నాడో అన్న ఊహతోనే, నా వొళ్ళంతా తిమ్మిరెక్కిపోయి, మళ్ళీ సలసలా కాగిపోవడం మొదలెట్టింది. సరిగ్గా అప్పుడే ఆ వేడి కొలవడానికి అన్నట్టు, థర్మామీటర్ పట్టుకొని గదిలోకి అడుగుపెట్టాడు. వెంటనే కళ్ళు మూసుకున్నాను, పూర్తిగా కాదు, సగం. మావయ్య మంచం దగ్గరకు వచ్చిన అలికిడి. నెమ్మదిగా నా పక్కన కూర్చున్నాడు. థెర్మామీటర్ ను నోటిలో పెట్టడానికి ప్రయత్నించాడు. కావాలనే అది నోట్లోకి వెళ్ళకుండా, పెదాలను గట్టిగా బిగించేసాను. వేళ్ళ మధ్య బుగ్గలను నొక్కిపెట్టి, నోరు తెరిపించడానికి ప్రయత్నించాడు. కానీ కుదరలేదు. కొన్ని క్షణాలు ఆగి, మెల్లగా నా పెదవులను పట్టుకొని తెరవడానికి ప్రయత్నించాడు. ఆయన నా పెదాలను పట్టుకోగానే, అవి సన్నగా వణకడం మొదలెట్టాయి. ఆ వణుకు చూసి ఒక్క క్షణం ఆగాడు. తరవాత ఏమనుకున్నాడో ఏమో, కింది పెదవిని తన చూపుడు వేలితో చిన్నగా నిమిరాడు. అలా నిమరగానే ఒక్కసారి నా నరాలు జివ్వుమనడంతో, నాకు తెలియకుండానే “హుమ్మ్..” అని చిన్నగా మూలిగాను. ఆయన ఉలిక్కిపడి వేలిని తీసేసాడు. బహుశా, జ్వరంతో మూలిగానూ అనుకొని ఉంటాడు. అంతా కళ్ళ చివరల నుండి ఆయనకు తెలియకుండా గమనిస్తున్నా.
ఆయన ఏదో ఆలోచిస్తున్నాడు. అంతలోనే ఆయన చూపు నా జాకెట్ వైపు మళ్ళింది. అమ్మో.. సగం బయట పడిన నా బంతులను చూస్తున్నాడా! ఆ ఊహకే, నా ఊపిరి భారమైపోయింది. బలంగా ఊపిరి తీసుకుంటున్నాను. ఆ ఊపిరికి అనుగుణంగా, నా బంతులు పైకీ కిందకీ లయబద్దంగా ఊగుతూ ఉన్నాయి. మావయ్య ఇప్పుడు ఏం చేస్తాడూ!? ఆలోచనలతోనే నా టెంపెరేచర్ పెరిగిపోతుంది. నుదిటిపై ఉన్న ఒక చెమట బిందువు కణత నుండి కిందకి జారుతూ గిలిగింతలు పెడుతుంది. మావయ్యా! ఇస్స్.. ఏం చేస్తున్నావూ!? అనుకుంటూ, పూర్తిగా కళు తెరిచి చూసాను. ఆయన నన్ను చూడకుండా ఏదో ఆలోచిస్తూ ఉన్నాడు. అంతలోనే చూపు నా వైపుకు తిప్పాడు. నేను గబాల్న మళ్ళీ కళ్ళు దించేసాను. ఆయన చిన్నగా నిట్టూర్చినట్టు అనిపించింది. ఏం చేస్తాడిప్పుడూ!? నేను కళ్ళు తెరవడం చూసి ఉంటాడా? ఏం చేయబోతున్నాడా అన్న ఉత్సుకతతో గిలగిలా కొట్టుకుంటూ ఉండగా, ఆయన చెయ్యి నా భుజం మీద పడింది. ఒక్కసారి ఊపిరి ఆగినంత పని అయ్యింది.
ఆ చేత్తో నెమ్మదిగా జాకెట్ ను భుజం మీద నుండి కిందకి లాగడానికి ప్రయత్నిస్తూ ఉన్నాడు. కానీ బాగా టైట్ గా ఉండడంతో, అది కిందకి దిగడం లేదు. అయినా తన వేళ్ళతో జాగ్రత్తగా పక్కకి లాగుతున్నాడు. ఒక్కో మిల్లీమీటర్ చొప్పున జబ్బ నుండి జారుతుంది నా జాకెట్. అది అలా జారుతుంటే, నేను తమకంతో నా కింది పెదవిని సన్నగా కొరుక్కుంటూ ఉన్నాను. బహుశా అది గమనించి ఉంటే, తనకి నా విషయం తెలిసిపోయి ఉండేదేమో. కానీ, ఆ మహానుభావుడి ఏకాగ్రత అంతా నా జబ్బ పైనుండి జాకెట్ ను కిందకి లాగడం మీదే ఉంది. అయ్యో! పిచ్చి మావయ్యా! జాకెట్ ను తీయడం అలా కాదురా.. అనుకుంటున్నాను కసిగా. ఆయన చాల వరకూ లాగాడు గానీ, అక్కడ నుండి జాకెట్ ఇక కిందకు దిగనూ అని మొండికేసినట్టుంది, ఆ పని ఆపేసి చూస్తూ ఉన్నాడు. ఆయన చూడడం ఏమో గానీ, అప్పటికే నా బంతులు బరువెక్కిపోయి, తీపులు మొదలయ్యాయి. ముచ్చికలు బిరుసెక్కిపోయి, ఒకటే సలపరం. ఆ సలపరానికి మరింత వేడి పెరిగిపోయింది. ఆహ్.. మావయ్యా! ఆలోచించింది చాలు. జాకెట్ తీసేసి, కసిగా నీ కోడలి బంతులు పిసుక్కోరా.. అనుకుంటున్నాను మనసులో. నా మనసులోని మాట తనకి తెలిసిందో ఏమో, మెల్లగా నా జాకెట్ పై చెయ్యి వేసాడు. ఆహ్.. మ్మ్.. తొందరగా తియ్యరా మావయ్య మగడా! అనుకుంటూ గిలగిలలాడిపోతున్నా. నా జాకెట్ మీద ఉన్న మావయ్య వేళ్ళు సన్నగా వణకడం తెలుస్తూ ఉంది. అలా వణుకుతూనే, మొదటి హుక్కును తీసాడు. ఉఫ్ఫ్.. ఇంకో ఐదు హుక్కులు. తీసేస్తే, నా దోసకాయలు మావయ్యకి దొరికేస్తాయి. దొరికితే ఏం చేస్తాడూ? నొక్కుతాడా! పిసుకుతాడా!! లేకా, చప్పరిస్తాడా!!! హబ్బా..ఆహ్.. అనుకుంటూ, నాకు తెలియకుండానే నా ఛాతీని కాస్త పైకి ఎత్తాను. అంతలోనే రెండో హుక్కు ఊడింది. మావయ్య జాకెట్ పైనుండి చెయ్యి తీసేసాడు. అయ్యో! ఏమయిందీ? అనుకుంటూ ఉండగా, తన చెయ్యి మళ్ళీ నా జబ్బ మీద పడింది. ఈసారి జాకెట్ కాస్త స్వేచ్చగా జారింది, జబ్బ పైనుండి పూర్తిగా దించేసాడు. ఇప్పుడు కండబట్టిన నా చంక స్పష్టంగా కనిపిస్తూ ఉంది. మొదట నా చంకలు పిసుకుతాడా! అలా అనుకోగానే, నా నరాలన్నీ మెలిపెట్టేసినట్టుగా అయిపోయింది. అక్కడ గనక ఆయన నాకితే, తట్టుకోవడం నా వల్ల కాదు. మొడటి దాడి చేయడమే నా ఆయువు పట్టు మీద చేస్తాడా ఏంటీ? ఉఫ్ఫ్.. హమ్మో.. మావయ్యా.. హుష్ష్.. గుటకపడడం లేదు నాకు. గొంతు తడి ఆరిపోతుంది. అంతలోనే ఆయన నా భుజం మీద చెయ్యి తీసేసాడు. కొన్నిక్షణాల అంతరాయం. ఏం చేస్తున్నాడబ్బా!!
ఏదో తీస్తున్నట్టుగా చప్పుడు. నాకు సరిగా కనబడడం లేదు. అంతలోనే నా చంకను చిన్నగా తడిమాడు. ఉఫ్ఫ్.. ఆ సందులో ఏదో పెట్టబోతున్నాడు. వేళ్ళు పెడతాడా! నాలుకా!! లేక ఏకంగా అదే పెడతాడా!!! చెమట పడుతూ ఉంది. అయితే నుదిటి మీద కాదు. ఈ సారి పేంటిలో.. పూర్తిగా తడెక్కిపోయి, రసం పేంటీని బొట్లుబొట్లుగా ముంచుతుంది. తీయనైన తిమ్మిరితో తొడలను దగ్గరకు నొక్కేసుకుంటున్నాను. అప్పుడు దూర్చాడు నా చంకలో, అబ్బా ఆశ. మీరు అనుకున్నదేమీ కాదు. థెర్మామీటర్ ను దూర్చాడు. ఉఫ్ఫ్.. మొత్తం దిగిపోయింది నాకు. కానీ, వేడి మాత్రం అలాగే ఉంది.
కొద్ది సేపు దాన్ని అలా ఉంచి, బీప్ సౌండ్ వచ్చాక బయటకు తీసాడు. రీడింగ్ తీసి, దాన్ని పక్కన పెట్టి, నా జాకెట్ ను జబ్బ మీద నుండి పైకి లాగేసాడు. తరవాత బుద్దిగా తీసిన హుక్స్ ని పెత్తేసాడు. ఇక అంతకు మించి ఏం జరగదని అర్ధమైపొయి, కళ్ళు పూర్తిగా తెరిచేసి, ఆయన్ని చూసాను. అప్పుడే ఆయన కూడా నన్ను చూసారు. చూడగానే, “ఓ.. స్పృహలోకి వచ్చావా! ఏమయింది నీకూ?” అన్నాడు నా పక్కన కూర్చొని. “ఏం లేదు మావయ్యా.. ఎందుకో అలా కళ్ళు తిరిగాయి.” అన్నాను నీరసాన్ని నటిస్తూ. “డాక్టర్ దగ్గరకి వెళ్దాం, పదా..” అన్నాడాయన ఆదుర్ధాగా.
“అబ్బా.. ఏం కాలేదు మావయ్యా.. మీరు మరీనూ..”
“మ్మ్.. సరే.. నువ్వు పడుకో.. నేను వెళ్ళి వేడిగా కాఫీ తెస్తా.”
“అయ్యో.. అవేం వద్దు.” అంటూ, చటుక్కున లేచి కూర్చున్నా. ఒకసారి ఆయన నన్ను పరిశీలనగా చూసాడు. తరవాత చిన్నగా నవ్వి, జారిన పైట నా భుజం మీద వేస్తూ, “నథింగ్ డూయింగ్.. నువ్వు అలా కూర్చో.. నేను వెళ్ళి ఇద్దరికీ కాఫీ తెస్తా..” అంటూ, నేను వారిస్తున్నా వినకుండా వెళ్ళిపోయాడు. “అబ్బా.. కోడలంటే ఎంత కేరింగ్ మావయ్యా..” అనుకుంటూ, మెల్లగా లేచి నేనూ వంటగది వైపు నడిచా.
అక్కడ ఆయన గిన్నెలో పాలు పోస్తూ ఉన్నాడు. నన్ను చూడగానే, “నిన్ను అక్కడే కూర్చోమన్నాగా.” అన్నాడు కోపం నటిస్తూ. నేను చిన్నగా నవ్వేసి, “అక్కడ ఒక్కదాన్నే బోర్. మీరు కాఫీ పెట్టండి. నేను చూస్తూ ఉంటా.” అని, చేతులు కట్టుకొని, గట్టుకు ఆనుకొని నిలబడ్డాను. అలా చేతులను కట్టుకోవడంతో, కింద నుండి వత్తిడి పెరిగి, బంతులు కాస్త పైకి ఎగదన్ని, పైట చాటు నుండి దోబోచులాడుతున్నాయి. అది గమనించగానే, వాటిని మావయ్యకి చూపించాలన్న దురద పెరిగింది. మామూలుగా చెస్ ఆడుతున్నప్పుడు, ఎదురుగా ఉన్న నా పైట జారితే, చూసీ చూడనట్టు చూస్తాడు. మరి ఇప్పుడూ చూస్తాడా? అనుకుంటూ. అలా చేతులు కట్టుకొనే ఆయన వైపుకు తిరిగాను. అప్పుడే ఆయన పాలను స్టవ్ మీద పెట్టి, సిమ్ లో పెట్టాడు. నేను “నన్ను చూడూ..” అన్నట్టుగా చిన్నగా గొంతు సవరించుకోగానే, నా వైపుకు తిరిగాడు. అలా తిరగడం తోనే తన చూపులు నా ఎత్తులు మీద పడ్డాయి. పడవా మరీ! బందరు లడ్డూల్లా ఊరిస్తూ ఉంటే. వాటిని చూస్తూ చిన్నగా గుటక మింగాడు. అది గమనించి చిన్నగా నవ్వాను. ఆ నవ్వులో కాస్త కవ్వింతను జోడిస్తూ. ఆ కవ్వింతను గుర్తించాడు అనుకుంటా, తనూ చిన్నగా నవ్వుతూ, “నా కోడలు కోలుకున్నట్టుంది.” అన్నాడు సరసంగా. “ఆఁ.. మరి మామగారి చెయ్యి పడిందిగా.. అన్నీ కోలుకున్నాయి.” అన్నాను మరింత కవ్విస్తూ.
“అన్నీ అంటే??”
“అన్నీ అంటే.. అన్నీ..”
“అవే.. ఏంటీ అని అడుగుతున్నా..”
“ఏమో, నాకు తెలీదు.”
“తెలీదా? చెప్పవా??”
“చెప్పనూ, చెప్పకూడదు.”
“హహహ.. మావయ్యనే కదా అడుగుతుంటా.. చెప్పొచ్చుగా..”
“ఊఁహూఁ.. పొంగుతున్నట్టున్నాయి, కాస్త చూడండి.”
“చూస్తున్నా.. బాగానే పొంగాయి.”
“అబ్బా.. స్టవ్ మీద పాలు మావయ్యా..”
“నేనూ వాటి గురించే అంటున్నా..” అంటూ స్టవ్ ఆఫ్ చేసి, గిన్నెను దించుతూ, “మరి నువ్వు దేని గురించి అనుకుంటున్నావ్?” అన్నాడు చిలిపిగా. ఆయన అలా అడుగుతుంటే, నేను ఉడికిపోయి, “నేనూ అదే అనుకుంటున్నా.. హుమ్మ్..” అనేసి, అక్కడినుండి విసురుగా బయట హాల్ లోకి వచ్చేసి, సోఫాలో కూర్చుండిపోయాను.
