కొంతసేపటి తరవాత, మావయ్య రెండు కప్పులతో కాఫీ తీసుకొచ్చి ఒకటి నాకివ్వబోతే, “నాకేం వద్దు.” అన్నాను బుంగ మూతి వేసుకొని. “ఓ! అలిగావా! ఎందుకు బంగారం?” అన్నాడు బలవంతంగా కప్పును నా చేతిలో పెడుతూ.
“నేనేం అలగలేదు.”
“మరి ఎందుకు బుంగ మూతి పెట్టావ్?”
“నేనేం పెట్టలేదు. నా మూతే అంత..”
“అవునా! అరెరే.. ఎప్పుడూ చూడలేదే.. చూసుంటే బావుండేది..”
“మ్మ్.. ఏం బావుండేదీ?”
“బావుండేదీ!! ఏం బావుండేదీ అంటే ఏం చెప్పనూ?”
“హుమ్మ్..”
“హుమ్మ్ అంటే!?”
“ఏం లేదు..” అంటూ, ఒక సిప్ వేసాను కాఫీని.
“బావుందా?” అడిగాడు ఆయన.
“మ్మ్.. బావుంది..”
“హమ్మయ్య.. అలక తీరినట్టేగా..”
“మీకెలా తెలుసూ?”
“ఆ బుంగ మూతి తీసేసావుగా..”
“హహహ.. మావయ్యా..”
“హా.. చెప్పు..”
“ఏం లేదు. సాయంత్రం అవుతుంది. పోయి వెజిటబుల్స్ తీసుకురండి.”
“ఏం తీసుకురానూ?”
“ఏమో మీ ఇష్టం.. మీకు ఏవి నచ్చితే అవి తీసుకొని రండి.”
“నాకు దొండపళ్ళంటే ఇష్టం.. తీసుకోనా?” అన్నాడు నా పెదాల వైపు చూస్తూ.
“దొండపళ్ళు వండడానికి బాగోవు.” అన్నాను చిన్నగా నవ్వి, కింద పెదవిని కొన నాలుకతో తడి చేసుకుంటూ.
“వండడానికి కాదు కోడలా! కొరుక్కు తినడానికి..”
“హుమ్మ్.. అయితే కొరుక్కోండి.” అన్నాను కింది పెదవిని చిన్నగా మునిపళ్ళతో కొరుక్కుంటూ.
“నిజంగా??”
“హుమ్మ్.. నిజంగా..” మూతిని సున్నాలా పెట్టి అన్నాను.
“కొరికితే నొప్పి పుడుతుందేమో.. అదే అదే దొండకాయలకి..”
“పరవాలేదు. కొద్దిగా నొప్పి పుట్టినా తియ్యగానే ఉంటుంది. అదే అదే.. దొండపళ్ళ టేస్ట్..”
“హ్మ్మ్.. అయితే కొరికేస్తాను..” అంటూ పైకి లేవబోయాడు.
“మ్మ్.. అయితే పోయి తెచ్చుకోండి..” అంటూ, నా నోటిని వేళ్ళతో మూసేసాను.
“దాచుకోవడం ఎందుకూ? కాస్త తీసి అందివ్వచ్చుగా..”
“నేనేం అందివ్వను..”
“అబ్బా.. మామకి ఏం కావాలో అవి కోడలే అందివ్వాలి.”
“మ్మ్.. కోడళ్ళు అన్నీ అందివ్వరు. మామలే కోడలికి నొప్పి తెలియకుండా అందుకోవాలి. అబ్బా.. ఆ చూపేంటి మామయ్య గా.. రూ..??”
“మ్మ్.. ఏం లేదు ఎలా అందుకోవాలో చూస్తున్నా..”
“టైం వచ్చినప్పుడు అన్నీ వాటంతట అవే అందుతాయి గానీ, ఇక వెళ్ళి తీసుకురండి.”
“మ్మ్.. మావిడిపళ్ళు తీసుకురానా, గుండ్రంగా ఉండేవీ..”
“అవంటే మీకు ఇష్టమా??” జారని పైటను సర్దుకుంటూ అడిగాను.
“మ్మ్.. ఇప్పుడే చూస్తున్నాగా.. బాగా ఇష్టం పెరిగిపోతుంది..” పైట వెనక ఉన్న పళ్ళను చూస్తూ అన్నారు.
“హుమ్మ్.. వాటిని కూడా కొరికి తింటారా?” ఎందుకైనా మంచిదని, వాటిని చేతులతో కప్పుకుంటూ అడిగాను.
“వాటిని కొరకడానికి ముందు, కాస్త పిసకాలి.” అన్నారు చూపులతోనే పిసికేస్తూ.
“హుఫ్ఫ్.. పిసికితే?” ఓరకంట చూస్తూ అడిగాను.
“వాటి ముచ్చికలనుండి కొద్దిగా రసం కారుతుంది. అప్పుడూ..”
“ఇష్ష్.. ఏం చెప్పక్కర్లేదు..”
“హహహ.. ఏమయిందీ??”
“ఏం కాలేదు..” అని బయటకి అన్నాను కానీ, ముచ్చికలు గట్టిపడిపోయి, సలపడం మొదలయ్యింది. ఆ సలుపుతోనే, “మీరు చెప్పండి..” అన్నాను. “ఏం చెప్పాలీ?” అడిగాడాయన. “అదే.. రసం కారితే ఏం చేస్తారో చెప్పండి.” అంటున్నానే గానే, నాకు ఎక్కడినుండో రసాలు కారుతున్నట్టుగా అనిపిస్తుంది. ఆయన అది గమనించినట్టుగా, కొంటెగా చూస్తూ,
“మ్మ్.. ఆ రసాలని చప్పరిస్తూ.. మెల్లగా చీకుతూ ఉంటే.. ఆహా..”
“హబ్బా..”
“ఏమయింది కోడలా!?”
“ఏం కాలేదు మావయ్యా..”
“మరి కాలు మీద కాలు ఎండుకు వేసుకున్నావ్??”
“ఆఁ.. నొక్కుకుంటే హాయిగా ఉంటుందని..”
“ఓ! ఎక్కడ నొక్కుకుంటున్నావూ? ఎక్కడ హాయిగా ఉంటుంది??”
“ఎక్కడో ఒకచోట.. నొప్పి పుట్టిన ప్లేస్ లో..”
“అదే.. ఆ ప్లేస్ ఎక్కడనీ?”
“తెలిస్తే ఏం చేస్తారో!”
“నొప్పి పుట్టిన చోటా..”
“మ్మ్.. నొప్పి పుట్టిన చోట?”
“.……”
“అబ్బా.. చెప్పండి మావయ్యా..”
“ఏం.. ఆగలేకపోతున్నావా?”
“ఆఁ..”
“హుమ్మ్..సరేలే మందు రాయనా..”
“అబ్బా.. ఏ మందో??”
“నా దగ్గర ఏదుంటే అదీ.. చెప్పు,. రాయమంటావా?”
“ఆహ్.. ఇస్స్..”
“ఇంతకీ, ఎక్కడా నొప్పీ??”
“ఇష్ష్.. అది మావయ్యకి చెప్పకూడదు..”
“చెప్పొద్దులే చూపించు..”
“హుమ్మ్.. నో..”
“మరి చెప్పకుండా, చూపించకుండా నాకెలా తెలుస్తుందీ??”
“అబ్బా.. చిన్న పిల్లాడు మరీ.. ఏం తెలియనట్టు..”
“నీ దగ్గర ఏముందో, ఎక్కడ నొప్పి ఉందో నాకేం తెలుసూ?”
మావయ్య అలా అంటూ ఉంటే, వొళ్ళంతా సలపరం పుట్టేస్తుంది. ఇక అక్కడే ఉంటే, ఏం అవుతుందో అని భయం వేసి, “తెలిసేటప్పుడు తెలుస్తుందిలే గానీ, మ్మ్.. ఇక మీరుమార్కెట్ కి వెళ్ళి ఏం తెచ్చుకుంటారో తెచ్చుకోండీ..” అనేసి, అక్కడ నుండి లేచి, నా గదిలోకి పోయి, తలుపు వేసేసుకున్నాను. నేను వెళ్తూ ఉన్నప్పుడు మావయ్య చూపులు నా పుచ్చకాయలను తడిమేసినట్టు నాకు తెలుస్తూనే ఉంది. లోపలకు వెళ్ళి మంచం మీద బోర్లా పడ్డాను. బయట మావయ్య నిలబడిన అలికిడి. కొద్దిసేపటి తరవాత, ఆయన బయటకు వెళ్తూ, మెయిన్ డోర్ వేసిన శబ్ధం విని, “హుమ్మ్..” అంటూ దీర్ఘంగా నిట్టూర్చాను.
ఆయన వెళ్ళగానే, దిండును లాక్కొని, దానికి నా బంతులను అదిమిపెట్టి పడుకున్నాను. నా వొళ్ళంతా తడిమేస్తున్న మావయ్య చూపులూ, ఎక్కడెక్కడో గిలిగింతలు పెడుతున్న ఆయన మాటలూ గుర్తొచ్చి చంపేస్తున్నాయి. మామూలుగా ఆ మూడ్ లో ఉన్నప్పుడు, మా శ్రీవారు ఒక రౌండ్ వేయగానే, మొత్తం చల్లారిపోయి హాయిగా ఉండేది. మరి ఇప్పుడేంటో, ఆరని సెగలా వొళ్ళంతా ఒకటే వేడి. ఒక్కసారే అన్నీ అందుకోకుండా,ఏదీ అందించకుండా ఇలా ఊరించుకుంటూ ఉంటే ఇలానే ఉంటుందా! ఉఫ్ఫ్.. వొళ్ళంతా ఒకటే తిమ్మిరిగా ఉంది. ఏ చెయ్యీ పడకుండానే, కేవలం చూపులతోనే నడుము మడతల్లో చక్కిలిగిలి పుడుతుంది. ఉఫ్ఫ్.. అన్నట్టు, మావయ్య నా నడుము మడత చూసాడా? చూస్తే ఏం అంటాడో! చిన్నగా నొక్కుతాడా? మొరటుగా నలుపుతాడా?? ఆహ్.. ఆ ఆలోచనలకే నా బంతులు బరువెక్కిపోతున్నాయి. తట్టుకోలేక, వాటిని మరింత గట్టిగా దిండుకు అదిమేసుకున్నాను. ఇస్స్.. అయినా తీపులు తగ్గడంలేదే? హుమ్మ్.. ఎక్కడో తడి అవుతున్నట్టుగా ఉంది. అలా పడుకొనే కాళ్ళు రెండూ క్రాస్ చేసాను. నెమ్మదిగా ఒత్తిడి తగులుతుంది. ఎందుకో అక్కడ చెయ్యి పెట్టాలనిపించడం లేదు. కొన్ని దాహాలు తీరడం కంటే, తీరకుండా ఉంటేనే బావుంటుందేమో.. ఆహ్.. అలా తొడలను మాత్రమే కదుపుతూ ఉంటే, ఏదో తిమ్మిరిగా ఉంది. హుమ్మ్మ్.. ఈ పాటికి నా పేంటీ అంతా చిత్తడి అయిపోయి ఉంటుంది. ఆ తడి తగిలితే, మావయ్య ఏం చేస్తాడూ? దిండును కిందనుండి తీసి, కాళ్ళ మధ్య పెట్టుకొని, “మా.. వ..య్యా..” అనుకుంటూ గట్టిగా నలిపేస్తున్నాను. ఏదో అయిపోతుంది నాకు. అక్కడ కంపనాలు వచ్చేస్తున్నాయి. కింద ఉన్న ఆ రెండూ పండుటాకుల్లా వణికిపోతూ ఉన్నాయి. దాహం తీర్చమని కొద్దిగా తెరుచుకుంటున్నాయి. అంతలోనే పట్టరాని తమకంతో మూసుకుంటూ ఉన్నాయి. హుమ్మ్.. అలా తెరుచుకుంటూ, మూసుకుంటూ.. చెమ్మగిల్లుతూ.. ఉఫ్ఫ్.. మావయ్య నన్ను అక్కడ గిల్లితే ఎలా ఉంటుంది? హుష్ష్.. అమ్మో.. ఆహ్.. అబ్బా.. ఈ శరీరం మీద కాస్త చన్నీళ్ళూ పడితే బావుంటుందేమో! అమ్మో.. మళ్ళీ ఆ చన్నీళ్ళు ఇంకాస్త వేడిని పెంచేస్తే?? వద్దు.. ఇలానే బావుంది. తిమ్మిరితిమ్మిరిగా.. తడితడిగా.. తిక్కతిక్కగా.. రాత్రి మా ఆయనతో బా..గా.. కుమ్మించుకుంటే గానీ ఈ తిమ్మిర్లు తగ్గేలా లేవు. “పొద్దస్తమానూ తిమ్మిరి ఎక్కించడానికి మామ, రాత్రి మామ ఎక్కించిన తిమ్మిరి దించడానికి అతని కొడుకూ..హుమ్మ్…. ఏమంటారో దీన్ని!?” అలా అనుకోగానే నవ్వొచ్చింది నాకు.
అలా ఎంతసేపు ఉన్నానో గానీ, ఎవరో మెయిన్ డోర్ తీస్తున్న చప్పుడు. ఎవరు వచ్చి ఉంటారూ? తిమ్మిరి ఎక్కించేవాడా? తిమ్మిరి తీర్చేవాడా?? నాలో నేనే ఫక్కున నవ్వుకొని, బయటకి వచ్చాను. హుమ్మ్.. ఇద్దరూ వచ్చేసారు. ఉఫ్ఫ్.. ఇప్పుడెలా! నాకయితే ఇంకా తిమ్మిరి పెంచుకోవాలని ఉంది. ఏం చెయ్యాలీ? అనుకుంటూ మావయ్య వైపు చూసాను. ఆయన కూరగాయల సంచిలోంచి, గుండ్రంగా ఉన్న రెండు దోసకాయలను తీసి చూపిస్తూ, “మావిడి కాయలు లేవు చిత్రా.. సీజన్ కాదంట.. వీటితో సరిపెట్టుకుంటానులే, సరేనా!” అన్నాడు కొంటెగా నవ్వుతూ. అవి అరచేతిలో పట్టనంత పెద్దగా, దాదాపు నా బంతుల సైజులో ఉన్నాయి. “అమ్మో.. సరిగ్గా సైజ్ చూసి మరీ తెచ్చాడు.” అనుకుంటూ, మామయ్య వైపు మూతి బిగించి చూసాను. అంతలో మా ఆయన ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు, “అదేంటి నాన్నా! మావిడికాయలు దొరకకపోతే, దోసకాయలు తేవడం ఏంటీ? రెండింటికీ అసలు సంబంధం ఏమైనా ఉందా?” అంటూ. ఆయన అలా అనగానే, నేను మావయ్య వైపు చూస్తూ, పైట కాస్త సవరించాను, జాకెట్ చాటు నుండి ఒక దోసకాయ మాత్రమే కనిపించేట్టుగా. ఆయన కాస్త పెదాలు తడుపుకొని, “అదేరా! ఊరగాయకి. మావిడికాయ దొరకలేదు.” అంటూ, వాటిని డైనింగ్ టేబుల్ మీద పెట్టి తన గదిలోకి పోయాడు. అలా వెళ్తూ వెళ్తూ, ఆయన నా జాకెట్ లోని దోసకాయ వైపు చూసిన చూపు.. కసుక్కున కొరికి తిన్నట్టుగా.. అబ్బో.. ఉస్స్.. మళ్ళీ తిమ్మిరెక్కేసింది.
ఆ తిమ్మిరిని బలవంతంగా అణుచుకొని, వంట పనిలో పడ్డాను. మధ్యమధ్యలో మా ఆయనా, వాళ్ళ నాయనా.. ఇద్దరూ విడివిడిగా చూపులతో నన్ను తినేస్తున్నారు, వొంట్లో బయటపడిన ఒక్క సందూ వదలకుండా. వాళ్ళకి తెలియకుండా వేడివేడిగా నిట్టూర్చడమే నా పని అయిపోయింది. మొత్తానికి వంట అయ్యిందీ, తినడమూ అయ్యింది. మావయ్య తినేసి, మరోసారి నా బంతుల మధ్య చూపులతో కెలికేసి, తన గదిలోకి పోయాడు. నేను నా గదిలోకి పోయి, పక్క బట్టలు సర్దుతూ ఉండగా, సెల్ కి ఏదో మెసేజ్ వచ్చింది. తీసి చూస్తే, మావయ్య పంపించాడు, “విష్ యూ హేపీ రైడ్..” అని. “ఉఫ్ఫ్ఫ్..” అనుకుంటూ, “థేంక్స్ ఫర్ యువర్ కన్సర్న్..” అని మెసేజ్ పెట్టి, సెల్ ఆఫ్ చేసేసాను. మరి చూసుకున్నాడో లేదో.
ఇక రాత్రి రౌతు అలసిపోయాడు గానీ, కింద ఉన్న గుర్రం మాత్రం పరుగెడుతూనే ఉంది. దాదాపు ఒంటి గంట వరకూ. ఆయన అలసిపోయి గాఢ నిద్రలోకి పోయాడు. నాకు మాత్రం తొడల మధ్య జివ్వుమంటూనే ఉంది. కాస్త చన్నీళ్ళు తాగి నిద్ర పోదామని, డైనింగ్ హాల్ లోకి వచ్చి, ఫ్రిజ్ తెరిచి, బాటిల్ తీసాను. సరిగ్గా అప్పుడే మావయ్య గది తలుపు కూడా తెరుచుకుంది. ఆ చప్పుడు వినగానే నా నాలుగు పెదవులూ సన్నగా వణకసాగాయి. “ఇష్షూ..” అనుకుంటూ, కాళ్ళను దగ్గరగా నొక్కేసుకుంటూ నిలబడ్డాను. గదిలో జరిగిన యుద్దానికి సాక్ష్యంగా నా వొళ్ళంతా చెమట పట్టి, చిత్తడిచిత్తడిగా ఉంది. ఆ చెమటతో మావయ్య ఎదుటపడడానికి సిగ్గుగా ఉంది. ఏం చేయాలా అని ఆలోచిస్తూ ఉండగా, మావయ్య నా దగ్గరకి వచ్చేసాడు. “ఉఫ్ఫ్.. ఏమైనా చేస్తాడా!” అనుకుంటూ ఉంటేనే, వేడెక్కిపోతుంది నాకు. మావయ్య నా చేతిలోని బాటిల్ అందుకొని, “లోపల ఏసీ పని చేయడం లేదా?” అని అడిగాడు చెవిలో గుసగుసలాడుతూ. నేను ఆయన వైపు అదోలా చూసాను. ఆయన నవ్వి, “అదే.. వొళ్ళంతా చెమటలు పట్టి ఉంటేనూ..” అంటూ, బాటిల్ నా చేతిలో పెట్టాడు. ఆ ప్రశ్నకు ఇంకా వేడి పెరిగిపోయి బుస్సుబుస్సు మంటూ ఊపిరి తీయసాగాను. “బాగా వేడి ఎక్కువయినట్టుందీ!” అన్నాడు నవ్వుతూ.
“హా.. చల్లార్చుకుందామనే నీళ్ళ కోసం వచ్చా..”
“చన్నీళ్ళతో వేడి తగ్గదు. ఇంకా పెరుగుతుంది.”
“మ్మ్.. మరి ఏం చెయ్యాలీ?”
“ఉష్ణం ఉష్ణేన శీతలం అన్నారు.”
“అంటే??”
“అంటే.. వేడికి వేడే మందూ అని..”
“హుమ్మ్.. ఇప్పుడు వేడిగా ఏం ఉందీ తీసుకోడానికీ?”
“వెతికితే ఎదురుగానే దొరుకుతుంది.. వెతుకూ..”
“ఉఫ్ఫ్ఫ్..”
“వెతక్కుండానే ఉఫ్ఫ్ అంటే ఎలా!”
“ఆహ్.. మావయ్యా.. ప్లీజ్.. వెళ్ళి పడుకోండి..”
“ఇప్పటి వరకూ పడుకొనే ఉంది. నిన్ను చూడగానే లేచింది. ఐ మీన్.. లేచాను.”
“హుష్ష్..”
“హుమ్మ్.. లేపిన దానివి నువ్వే పడుకోబెట్టాలి. పడుకోబెడతావా!”
“ఆహ్.. హ్మ్మ్.. మా..వ..య్..యా..”
“హ్మ్మ్.. ఏమవుతుంది కోడలా!?”
“అబ్బా.. ఏం లేదు. నన్ను వదిలితే పోయి పడుకుంటా..”
“వదలడానికి నిన్ను నేను పట్టుకోలేదే..”
“హుమ్మ్.. చేతులతో పట్టుకుంటేనే పట్టుకున్నట్టా? చూపులతో పట్టినా పట్టుకున్నట్టే..”
“హ్మ్మ్.. పోనీ కళ్ళు మూసుకోనా?”
“ఆఁ.. మూసుకోండి..”
“నువ్వే ముయ్యొచ్చుగా..”
“ఎవరిది వాళ్ళే మూసుకోవాలి.”
“అలా మూసుకోవడం కుదరనప్పుడు, ఎదుటివాళ్ళే సహాయం చేయాలి..”
“అబ్బా.. ఆశ..” అంటూ, ఆయన చేతి మీద చిన్నగా కొట్టి, ఆయన్ని తప్పించుకొని, నా గదిలోకి వెళ్ళబోతుంటే, నా చెంగు పట్టుకొని లాగాడు. అదురుతున్న గుండెలతో, జారిన పైటతో అలాగే నిలబడిపోయాను. ఎందుకో తను చిన్నగా నవ్వుతున్నట్టు అనిపించింది. మెల్లగా కళ్ళు తిప్పి చూసాను. తన కళ్ళలో చిలిపితనం. అనుమానం వచ్చి చూసుకున్నా. చెంగు ఆయన పట్టుకోలేదు. డైనింగ్ టేబుల దగ్గర ఉన్న కుర్చీకి తగిలింది. “అబ్బా.. దొరికిపోయా..” అన్నట్టుగా కళ్ళు మూసుకున్నాను. అంతలో ఆయన ఆ చెంగు విడిపించి, దగ్గరకు వచ్చాడు. దాదాపు ఒకరి ఊపిరి ఒకరికి తాకేంత దగ్గరగా. ఏం చేయాలో అర్ధం కానట్టు ఇంకా గట్టిగా కళ్ళు మూసేసుకున్నాను. ఆయన ఇంకాస్త దగ్గరకి వచ్చాడు, తన వేడి ఊపిరి నా మొహాన్ని తాకేంతగా. పైట లేకపోవడంతో, పలచటి జాకెట్టులోంచి నా బంతులు లయబద్దంగా పైకీ కిందకీ, ఊపిరికి అనుగుణంగా ఊగుతున్నాయి. వాటినే చూస్తూ, ఇంకాస్త దగ్గరగా వచ్చాడు. ఈసారి ఆ ఊపిరి నా పెదాలని కాల్చేస్తుంది. వణికిపోతున్నాయి నా పెదవులు. ఇంకో రెండు పెదాల ఆసరా లేకపోతే ఆ వణుకు ఆగేట్టు లేదు. నా ప్రమేయం లేకుండానే, ఆ పెదవుల ఆసరా కోసం మొహాన్ని ముందుకు చాచాను. నా పెదాలకు ఏదో తగిలీతగలనట్టు తగులుతుంది. ఆయన పెదాలేనా! మరొక్కక్షణం ఆగితే ఏమయ్యేదో, అంతలోనే స్పృహ తెచ్చుకొని, ఆయన చేతి నుండి నా చెంగును విడిపించుకొని, గబగబా నా గదిలోకి పారిపోయాను. నా అవస్థ చూసి మావయ్య ఏమనుకున్నాడో? నవ్వుకున్నాడా! లేక నాలాగే తాపంతో కాలిపోతున్నాడా!! హుమ్మ్మ్.. హుష్.. ఇక ఆ రాత్రి అంతా నిద్ర పట్టీపట్టనట్టుగా ఒకటే ఇది. తెల్లారేసరికి కళ్ళు ఎర్రబడ్డాయి. ఆ కళ్ళను చూస్తే మావయ్య ఏమంటాడో!
అతి కష్టం మీద మా ఆయన ఆఫీస్ కు వెళ్ళేంతవరకూ, ఆ కళ్ళు మావయ్య కంట పడకుండా తప్పించుకు తిరిగాను. ఇక ఆయన ఆఫీస్ కు వెళ్ళడం ఆలస్యం, మా ఇంటి మెయిన్ డోర్ కు లాక్ పడిపోయింది. నా గెండెలు వేగంగా కొట్టుకోవడం మొదలయ్యింది. వంటగది సర్దే నెపంతో లోపలే ఉండిపోయాను. అంతలో గుమ్మం దగ్గర మావయ్య వచ్చిన అలికిడి.
“ఏంటీ! పొద్దున్నుండి తప్పించుకు తిరుగుతున్నావ్?”
“నేనేం తప్పించుకోవడం లేదు..”
“అవునా! అయితే నీ మొహం ఒకసారి చూపించూ..”
“నేనేం చూపించను..”
“ఎందుకూ? ఏమయిందీ??”
“ఏమో.. అయినా నేనెందుకు చూపించాలీ?”
“ఎందుకా..” అంటూ, నా దగ్గరకి వచ్చి, నా భుజాల మీద చేతులు వేసి తన వైపుకు తిప్పుకున్నాడు. నేను మాత్రం తల దించుకొనే ఉన్నాను. తను వేళ్ళతో నా గెడ్డాన్ని పట్టుకొని, నా మొహాన్ని పైకి ఎత్తాడు. నేను కళ్ళు మూసేసుకున్నాను. “కళ్ళు తెరు బంగారం..” అన్నాడు మార్ధవంగా. నేను “ఊఁహూఁ..” అన్నట్టు తల అడ్డంగా ఊపాను. “ప్లీజ్.. తెరు.. నీ కళ్ళను ఒకసారి చూడాలి.” అన్నాడు నా బుగ్గలను వేళ్ళతో నొక్కుతూ. “హ్మ్మ్.. నేను చూపించను.” అన్నాను మొండిగా. “అవునా!” అంటూ, తన అరచేతులతో నా మొహాన్ని పట్టుకొని మెల్లగా దగ్గరకు లాక్కున్నాడు. మళ్ళీ ఆయన ఊపిరి నా మొహానికి తాకుతూ ఉంది. ఎప్పటిలాగానే పెదవుల్లో వణుకు మొదలయ్యింది. తన ఊపిరి నా పెదాలకు దగ్గరగా.. ఏం చేస్తున్నాడూ!? అసలు ఏం చేస్తాడూ!?? వణుకుతున్న నా పెదాలను చూస్తే ఆగగలడా?? ముద్దు పెట్టేస్తాడా! కొరుకుతాడా!! లేక చాక్లెట్ ను చప్పరించినట్టు చప్పరిస్తాడా!!! హుష్ష్.. ఏదో ఒకటి చేయరా మామా.. కిందా పైనా ఒకటే కాలిపోతుంది.. అనుకుంటూ, ముద్దుకి సిద్దం అన్నట్టు మొహాన్ని ముందుకు చాచాను. కొన్నిక్షణాల తటపటాయింపు తరవాత ఆయన నా మొహాన్ని వదిలి, “సరే.. నేను వెళ్తున్నా..” అన్నాడు. కొన్నిక్షణాలు అలాగే నిలబడిపోయాను. ఏ అలికిడీ లేదు. “వెళ్ళిపోయాడా!?” అనుకుంటూ మెల్లగా కళ్ళు తెరిచాను. ఎదురుగా నవ్వుతూ కనిపించాడు. అంతే, నేను ఉడికిపోతూ, “ఇది ఛీటింగ్..” అన్నాను. “ఎర్రబడిన నా కోడలి కళ్ళు చూడాలంటే ఆ మాత్రం ఛీటింగ్ చేయాలిలే..” అన్నాడు నవ్వుతూ. “ఛీ.. సిగ్గు లేకపోతే సరి.” అన్నాను మూతీ, మొహమూ తిప్పుకుంటూ.
“అరెరే.. అలా మొహం తిప్పుకోకు.. ఇంకోసారి చూడనివ్వు..”
“ఏం అవసరం లేదు..”
“ప్లీజ్ బంగారం.. ఎర్ర బడ్డ కళ్ళతో నా కోడలు ఎంత ముద్దొస్తుందో తెలుసా!”
“హుమ్మ్..”
“ప్లీజ్..ప్లీజ్.. ఒక్కసారి చూడనివ్వు..”
“అబ్బా.. సరే చూసుకోండి..”
“హుమ్మ్.. ఇలా ఎర్రబడ్డ కళ్ళతో నిన్ను చూస్తుంటే..”
“మ్మ్.. చూస్తుంటే??”
“హుమ్మ్.. ఏం లేదులే..”
“దాచుకోవడం ఎందుకూ? చెప్పండీ..”
“చెప్తాలే గానీ, నీ కళ్ళు ఎందుకు ఎర్ర బడ్డాయో చెప్పు..”
“నేను చెప్పను..”
“అయితే నేనూ చెప్పను..”
“హుమ్మ్.. అయితే మీతో మాట్లాడను..”
“అమ్మో.. అలా అయితే కష్టమే..”
“అయితే చెప్పండి..”
“ఏం చెప్పనూ!?”
“ఎర్రబడ్డ కళ్ళతో ఉన్న నన్ను చూస్తుంటే.. అని ఆపేసారుగా.. అది చెప్పండి..”
“అదా..”
“ఆఁ.. అదే..”
“హుమ్మ్.. నా ఫస్ట్ నైట్ గుర్తొచ్చింది.”
“ఛీ..”
“అంత సిగ్గెందుకు బంగారం?? నీకూ జరిగిందిగా ఫస్ట్ నైట్.. ఏం చేసావ్ అప్పుడూ”
“అబ్బా.. ఇక ఆపండి..”
“ఓ.. ఇక ఆపండీ అన్నావా..”
“అయ్యో.. మావయ్యా.. మిమ్మల్ని ఆపమని అంటున్నా..”
“నేనేం చేస్తున్నా ఆపడానికీ??”
“ఆఁ.. మరే.. ఏం చెయ్యడం లేదు.. అమాయక చక్రవర్తి మీరు..”
“నిజంగానే తెలీదు.. చెప్పు పాపా.. ఏం చేస్తున్నానో..”
“మ్మ్.. ఏం లేదు.. సిగ్గు లేకపోతే సరి..”
“అంత సిగ్గు పడేట్టు ఏం చేసానబ్బా!!”
“మ్మ్.. చెప్పాలా?”
“చెప్పు..”
“నేను చెప్పను.”
“చెప్పకపోతె నాకెలా తెలుస్తుంది..”
“హ్మ్మ్.. హుమ్మ్.. తెలియాల్సిన అవసరం లేదులే..” అంటూ తనని తప్పించుకొని వెళ్ళబోతుంటే, తను నా చెయ్యి పట్టుకోబోయాడు. నేను అతనికి దొరకకుండా నా చేతిని తప్పించేసరికి, ఆ చేతికి నా నడుము మడత దొరికిపోయింది. అంతే, దొరికిందే సందు అన్నట్టు, ఒక్కసారిగా కసుక్కున నలిపివదిలాడు. ఉఫ్ఫ్.. అంతే.. ఎక్కడో కిలుక్కుమన్నట్టు అనిపించింది.
అసలే నిద్ర లేక ఎర్రబడ్డ కళ్ళు. మావయ్య అలా నడుమును నలపగానే, తాపంతో మరింత ఎర్రబడ్డాయి. అదే ఎరుపుతో “ఆహ్..” అని చిన్నగా అరిచి, ఆయన్ని ఓరగా చూసాను. అయితే మావయ్య కాస్త బిత్తరపోయి కనిపించాడు. “ఆ.. అదీ.. నిజానికి నీ చెయ్యి పట్టుకుందామనుకుంటే.. అనుకోకుండా.. అక్కడా..” అని పాపం తడబడుతున్నాడు. “హమ్మయ్య.. దొరికాడు..” అనుకొని, “పొరపాటున దొరికితే, అలా నలిపేయడమేనా!” అంటూ, చీర కాస్త పక్కకి తప్పించి, నడుమును చూపిస్తూ “చూడండీ, ఎలా కమిలిపోయిందో..” అన్నాను. పాపం నిజంగానే కంగారు పడుతూ, “అయ్యో.. సారీ బంగారం.. ఆ.. మాయిశ్చరైజర్ రాయనా?” అన్నాడు. ఆయన కంగారు చూస్తుంటే నవ్వొస్తుంది. ఆ నవ్వును పెదాలకింద నొక్కిపెట్టి, “రాస్తారా!” అన్నాను, కాస్త జీరబోయిన గొంతుతో సెడక్టివ్ గా. “నువ్వు రాయమంటే రాస్తాను.” అన్నాడాయన. “సరే.. నేను ఇలాగే నిలబడనా?” అని అడిగా. “వద్దు, కూర్చో..” అన్నాడాయన. “కూర్చుంటే ఎలా రాస్తారూ??” అన్నాను కళ్ళు ఎగరేస్తూ. “మ్మ్.. పోనీ పడుకుంటావా?” పాపం నిజాయితీగానే అడిగాడు. నాకు ఇంకా నవ్వు ఆగడం లేదు గానీ, ఆయన “పడుకుంటావా..” అనగానే, మళ్ళీ లోపల ఎక్కడో గిలిగింతలు పుట్టసాగాయి. ఆ గిలితోనే, “హుమ్మ్..పడుకోమంటారా అయితే..” అన్నాను హస్కీగా. మావయ్య అదోలా చూస్తూ, “ఆఁ.. పడుకుంటే వీలుగా ఉంటుందిగా..” అన్నాడు. నేను “హుమ్మ్..” అని నిట్టూర్చి, “సరే, లోపల పడుకుంటా, వచ్చి ఏం రాస్తారో రాయండి.” అంటూ, నెమ్మదిగా కేట్ వాక్ చేస్తున్నట్టుగా, నా నడుమునూ పిర్రలనూ సాధ్యమైనంత తిప్పుకుంటూ నా గదిలోకి పోయాను. మరి నా తిప్పుళ్ళు ఆయన చూసాడో లేదో గానీ, బుద్దిగా నా వెనకే బాటిల్ పట్టుకొని వచ్చేసాడు.
నేను మంచం మీద కూర్చొని, “ఎలా పడుకోనూ??” అని అడిగా. “ఎలా అంటే?” అయోమయంగా అడిగాడు. నేను ఒకసారి చిన్నగా పెదవిని కొరుక్కొని, “అదే మావయ్యా! బోర్లా పడుకోనా లేక వెల్లకిలా పడుకోనా? ఎలా పడుకుంటే మీకు బావుంటుందీ అని.” అన్నాను ఒళ్ళు విరుచుకుంటూ. అలా వొళ్ళు విరుచుకోగానే, పాడు పైట.. ఆ మాత్రానికే జారిపోయి, నా సంపదను మావయ్య కళ్ళ ముందు పెట్టేసింది. అంతే, వచ్చిన పని మరచిపోయి, జాకెట్ లోతుల్లోకి దీక్షగా చూస్తూ ఉండిపోయాడు. ఆయన దీక్షను చెడగొడుతూ, “హలో మామగారూ!” అని పిలిచాను. తను ఉలిక్కిపడి, “ఆఁ..” అన్నాడు. “మ్మ్.. అలా చూడడమేనా! లేక నన్ను పడుకోబెట్టేది ఏమైనా ఉందా!” అన్నాను.
నా బంతులని చూడగానే మామూలు మూడ్ కి వచ్చేసినట్టున్నారు మామగారు, నన్ను చిలిపిగా చూస్తూ, “నాకూ నిన్ను పడుకోబెట్టాలనే ఉంది కోడలా.. కానీ ఏం ఏంగిల్ లో పడుకోబెడితే బావుంటుందా అని ఆలోచిస్తున్నా..” అన్నాడు. ఇష్ష్.. హబ్బా.. ఆ మాటలకే నా రెమ్మలు రెపరెపలాడిపోతూ ఉండగా, “ఏ ఏంగిల్ అయితేనేం, పని అయితే చాలుగా..” అన్నాను జీరగా చూస్తూ. “సరే.. నేనే పడుకోబెట్టనా లేక నువ్వే పడుకుంటావా?” అడిగాడు ఆయన మరింత కొంటెగా. “హుఫ్ఫ్..” అని నిట్టూర్చి, “పని చేసేవాళ్ళే పడుకోబెట్టుకోవాలి. అదే అదే.. మీకెలా కావాలో అలా మీరే పడుకోబెట్టుకోండి, నేను కాదన్నానా!” అన్నాను. కోడలు ఇచ్చిన అవకాశాన్ని మామ ఎందుకు వదులుకుంటాడూ?
నెమ్మదిగా నా దగ్గరకి వచ్చాడు. మెల్లగా నా భుజాలను రెండు చేతులతో పట్టుకున్నాడు. అంతే, అప్పటివరకూ ఉన్న అల్లరి పోయి, చిన్నగా కంపనాలు మొదలయ్యాయి నాలో. దానికి తోడు పాడు సిగ్గొకటీ. ఆ సిగ్గుతోనే కళ్ళు దించేసుకున్నాను. మావయ్య నా సిగ్గుని చూస్తూ, “ఇంకా పడుకోబెట్టకుండానే సిగ్గా!” అన్నాడు నవ్వుతూ. ఆ నవ్వుకి వేడెక్కిపోతూ “ఉఫ్ఫ్.. మావ..య్యా..” అన్నాను భారంగా. “సరే, పడుకోబెడుతున్నా..” అంటూ, నెమ్మదిగా నన్ను మంచంపై వెల్లకిలా పడుకోబెట్టి, అప్పటికే జారిపోయిన పైటను పూర్తిగా పక్కకి నెట్టేసాడు. ఇక జాకెట్టుకీ, చీర కుచ్చిళ్ళకీ మధ్య ఏ అడ్డంకీ లేదు. ఆ భాగం పాలరాతి శిల్పంలా మెరిసిపోతూ ఉంది. పలచగా ఉన్న పొత్తి కడుపూ, మధ్యలో లోతైన బొడ్డూ, అందంగా వంపు తిరిగిన నడుమూ, ఇల్లాలు అయిన తరవాత ఆ నడుము మడతల్లోకి కొత్తగా, అందంగా ఇమిడిపోయిన కాస్తంత కొవ్వూ.. తలచుకుంటేనే మగాడికి కిర్రెక్కిపోయే అందం నాది. మరి చూస్తున్న మావయ్య పరిస్థితి ఏమిటో… అనుకుంటూ అతన్ని ఓరగా చూసాను.
హుమ్మ్.. మావయ్యా మగాడేగా.. అలానే నోరు తెరుచుకొని చూస్తూ ఉన్నాడు. ఆయన అలా చూస్తుంటే నాకు గర్వంగా అనిపించింది. “మావయ్యా..” అన్నాను ఏదో రహస్యానికి పిలుస్తున్నట్టుగా. మావయ్య కాస్త తేరుకొని, “ఆఁ..” అంటూ నా మొహం వైపు చూసాడు. “చూసింది చాలు.. పని కానివ్వండి.” అన్నాను నా చేతుల్ని నా తల వెనక్కి తీసుకుపోయి, దిండును నొక్కి పట్టుకుంటూ. ఆడపిల్ల ఆ పొజిషన్ లో పడుకుంటే, ఇక మగాడికి అడ్డేం ఉంటుందీ? అన్ని అందాలూ ఆహ్వానిస్తున్నట్టు పరుచుకొని ఉంటాయి. ఇక అందుకోవడమే తరువాయి.
మావయ్యకి కూడా అందుకోవాలని చేతులు దురద పెట్టేస్తున్నా, తమాయించుకుంటూ, “ఇందాక ఎక్కడ నలిపాను బంగారం?” అన్నాడు. నేను “హుమ్మ్..” అని నిట్టూర్చి, తన చెయ్యి అందుకొని, నా నడుము మడత మీద పెట్టుకొని, “ఊఁ..” అన్నాను, తన పని కానివ్వమన్నట్టు. మావయ్య రెండు క్షణాలు ఆ చేతిని అలాగే ఉంచాడు. ఆ ఆలస్యానికే ఆగలేనూ అన్నట్టు, “మ్మ్..” అన్నాను. మావయ్య ఒకసారి నా మొహంలోకి చూసాడు. “అబ్బా.. నా మొహంలో ఏం ఉందిరా మగడా.. కాస్త కిందకి చూడు..” అనుకున్నా మనసులో. నా మనసులో మాట చదివినట్టు, కళ్ళు కాస్త కిందకి దించి, నా పూర్ణకుంభాలను చూసాడు. ఆయనతో పాటూ నేనూ చూసాను. ఆ బంతుల పొగరుకి ఎప్పుడు ఊడిందో తెలియదు గానీ, అప్పటికే ఒక హుక్కు ఊడిపోయింది. అసలే లోనెక్, కేవలం మూడు హుక్కుల మీద దీనంగా నా బంతులను కాసుకుంటుంది. అందులో ఒకటి ఊడిపొయింది. మిగిలిన రెండూ నా పొంకాల్ని దాచలేక సతమతమవుతూ, సగానికి పైగా బయట పెట్టేసాయి. వాటిని చూస్తుంటే మావయ్యకి నోరూరిపోతున్నట్టుంది. నెమ్మదిగా గుటకలు వేస్తున్నాడు. మావయ్య అలా గుటకలు వేస్తూ చూస్తుంటే, నా బంతులు మరింత బరువెక్కిపోతున్నాయి. ఆ బరువుని తట్టుకోడానికి అన్నట్టు, “హుమ్మ్..” అంటూ, ఛాతీని పైకెత్తాను. అంతే, రెండో హుక్కు ఫట్ మని తెగింది. ఇక ఉన్న ఆ ఒక్క హుక్కూ తెగిపోతే, వాటికి పూర్తి స్వేచ్చ వచ్చేస్తుంది.
జాకెట్టు నుండి ముప్పావు వంతుకు పైగా బయటకి ఎగతన్నిన బంతుల్నే చూస్తున్న మావయ్యతో, “హబ్బా.. నొప్పిగా ఉంది మావయ్యా.. ఏదో ఒకటి చెయ్యండి..” ఎంత వద్దనుకున్నా గొంతులో కైపు బయటకి తెలుస్తూనే ఉంది. నా కైపు మావయ్యకి అర్ధమైపోయినట్టుంది. నా నడుము మడతను చిన్నగా సవరిస్తూ, “మ్మ్.. నొప్పి ఇక్కడ ఒకచోటే ఉందా! లేక ఇంక ఎక్కడైనా ఉందా??” అన్నాడు. నేను “హ్మ్మ్..” అని నడుమును చిన్నగా కదిల్చి, “ఏమో.. ఎక్కడెక్కడ ఉందో.. మీరే తెలుసుకోండి.” అన్నాను. ఈసారి తన రెండు చేతుల మధ్యా నడుమును బిగిస్తూ, “చెప్పకపోతే నాకెలా తెలుస్తుందీ?” అన్నాడు. ఆ బిగింపుకి నడుమును మరోసారి కాస్త పైకి కదిపి, “ఏమో.. ఎలా తెలుసుకుంటారో తెలుసుకోండి.” అన్నాను.
“అలా తెలుసుకోవాలంటే ఒకటే దారి..”
“ఏంటదీ?”
“నీ వొళ్ళంతా తడమాలి. అలా తడుముతూ ఉన్నప్పుడు ఎక్కడెక్కడ వేడిగా ఉంటుందో.. అక్కడక్కడ నొప్పి ఉన్నట్టన్నమాట..”
“ఉఫ్ఫ్.. ఇప్పుడు నా వొళ్ళంతా తడుముతారా!”
“మరి తెలుసుకోవాలంటే తడమాలి కదా..”
“ఆహ్..”
“చెప్పు.. తడమనా?”
“మ్మ్..”
“మ్మ్ కాదు, సరిగ్గా చెప్పూ.. తడమనా వద్దా..”
“ఆహ్.. మావయ్యా..”
“మ్.. చెప్పూ..”
“ఉఫ్ఫ్.. తొందరగా తడమండి..”
“మరి తడమాలంటే..” అంటూ, తన రెండు చేతులనూ నా పొత్తి కడుపు మీదకి తీసుకువచ్చి, బొటనవేళ్ళతో నా బొడ్డును నొక్కుతూ, “ఏ అడ్డూ ఉండకూడదు.” అన్నాడు.
“ఏం అడ్డొస్తుందో..” కారంగా అడిగాను. ఆయన తన చేతిని పైకి జరిపి, ఊడకుండా మిగిలిన ఒకే హుక్కు మీద వేలితో చిన్నగా నొక్కాడు. నేను “హుమ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్..” అని మూలుగుతూ, తలను వెనక్కి వంచేసాను. “ఈ అడ్డు తీసేయనా మరీ..” అడిగాడు. నా వొళ్ళంతా సెగలు పుట్టేస్తూ ఉండగా, “హుస్స్.. హుఫ్ఫ్” అంటూ బుస కొట్టాను. నా బుసలనే అంగీకారంగా తీసుకొని, ఆ హుక్కు కింద వేలు పెట్టి చిన్నగా లాగాడు. అంతే, అది కూడా తెగిపోయింది. తరవాత నెమ్మదిగా, జాకెట్ అంచులను పట్టుకొని, దాన్ని పక్కకి తప్పించాడు. అంతే, తమకం తట్టుకోలేక “ఊఉఫ్ఫ్..ఫ్ఫ్..” అంటూ, నా తలను ఇంకాస్త వెనక్కి వంచేస్తూ, ఛాతీని మరి కాస్త పైకెత్తేసాను. మావయ్య నా వీపు కిందకు తన చేతులను దూర్చి, ఇంకాస్త పైకెత్తడంతో, నా శరీరం విల్లులా వంగింది. ఇప్పుడు మావయ్య ఏం చేస్తాడూ! నా బంతులను ముద్దాడతాడా!! నమిలేస్తాడా!!! ఉఫ్ఫ్.. దేవుడోయ్.. నాకు ఏదేదో అయిపోతుంది. వొళ్ళంతా ఒకటే వణుకు. మావయ్యా.. మ్మ్.. మ్మ్.. ఆహ్.. ఏం చేస్తున్నావురా.. అనుకుంటూ అతలాకుతలం అయిపోతూ ఉంటే, మావయ్య ఊపిరి నా బంతుల మధ్య వెచ్చగా తగిలింది. ఆహ్.. అదిగో.. ముద్దు పెట్టేస్తున్నాడు.. మ్మ్.. అనుకుంటూ ఉండగా.. మావయ్య పెదాలకి బదులు, అతని ముక్కు నా బంతుల మధ్య చీలికపై లేండ్ అయ్యింది.
ఆ మాత్రం లేండింగ్ కే “ఉఫ్ఫ్” అంటూ ఎగిరిపడ్డాను. జరుగుతున్న తతంగానికి నా బంతుల మధ్య చెమట పట్టేసింది. మావయ్య ఆ చెమట వాసనను గాఢంగా పీల్చాడు. మావయ్య అలా పీలుస్తూ ఉంటే, నా నరాలు తెగిపోయినట్టుగా.. హా.. ఆహ్.. కొత్తగా, అంతకు మించి తీటగా ఉంది. మావయ్య అలా వాసన పీల్చడం కొనసాగిస్తూ ఉన్నాడు. బంతుల మధ్య.. బంతుల మీద.. ముచ్చికలను ముక్కుతో నొక్కుతూ.. చివరకి ఒక చంక దగ్గరకి వచ్చి ఆగాడు.. ఓహ్.. నాకు ఏదో అయిపోతుంది. వొళ్ళంతా మెలికలు తిరిగిపోతుంది. “హుమ్మ్..” అంటూ, నా చంక మావయ్యకి వాటంగా అందేలా ఒక పక్కకి తిరిగి ముడుచుకుపోయాను. కానీ, అంతలోనే సిగ్గు ముంచుకొచ్చి, గబుక్కున చెయ్యి దించి, నా చంక మూసేసాను. కానీ మావయ్య ఊరుకోడుగా, ఆ చేతిని పైకెత్తేసి, ఒకసారి గాఢంగా వాసన చూసి, చిన్నగా నాలుకతో కెలికాడు. అవ్వ్.. అహ్హ్.. మ్మ్.. వామ్మో.. ఏంటిదీ! ఒక్కసారి వొళ్ళంతా పులకరించిపోతుంది. ఆ పులకరింతలను గమనిస్తూ, నెమ్మదిగా కతకడం మొదలెట్టాడు. అక్కడ ఆ నాలుక స్పర్శతో పాటూ, చుప్..చుప్ మంటూ కతుఉతున్న శబ్ధం.. ఆ శబ్ధం వింటూ ఉంటే, వొంట్లో ఉన్న రక్తం అంతా పరుగులెత్తి అక్కడికే చేరుకుంటున్నట్టుగా అనిపిస్తుంది. అమ్మో.. అసలైన ఆ చోటే కాదు, ఇక్కడ నాలుక పెట్టినా ఇన్ని గిలిగింతలు ఉంటాయా.. హా.. పట్టలేని తమకం, పట్టుకోలేని ఆనందంతో ఆయాసం వచ్చేస్తుంది నాకు. మావయ్య తల మీద చెయ్యి వేసి, నొక్కేసుకోవాలని అనిపిస్తుంది. కానీ ఆ చెయ్యి కిందకు దిగకుండా, మావయ్య అలాగే పట్టుకొని, చంకకు ఉన్న కండను పెదాలతో పట్టి లాగసాగాడు. ఉఫ్ఫ్.. అయిపోతుంది నాకు. బావి లోంచి ఊట తన్నుకుంటూ వచ్చేస్తుంది. ఇక కొద్దిసేపు అలాగే నాకితే, సుఖంతో కళ్ళు తేలేస్తాను.. మ్మ్.. మా..వ..య్యా.. ఆహ్.. బాధే కాదు, ఒక్కోసారి సుఖాన్ని కూడా భరించలేం అని అర్ధమవుతుంది.
అంతలోనే ఆ చంక వదిలి, మరో పక్కకి తిప్పీ, ఆ చేతిని పైకెత్తాడు. వాయ్యో.. ఇక్కడ కూడానా.. చేస్తే.. ఆ సుఖానికి ప్రాణాలు కూడా పోతాయేమో.. అనుకుంటూ ఉండగా.. అక్కడ కూడా చిన్నగా చప్పరించసాగాడు. ఇక నా వల్ల కావడం లేదు. “మావయ్యా.. ప్లీ..జ్.. ఆహ్.. ఇక చాహ్..లూ..” ఆయాసంతో మాట కూడా సరిగ్గా రావడం లేదు. అయినా ఆపకుండా అలానే చేస్తున్నాడు. ఈసారి ఇంకాస్త గట్టిగా. నడుము కమిలిందీ అని వంక పెట్టి పిలిచా. ఈయన చేస్తున్న పనికి నా చంకలు రెండూ పూర్తిగా కమిలిపోయాయి. ఉఫ్ఫ్.. తియ్యతియ్యగా, తిక్కతిక్కగా అనిపిస్తుంది నాకు. అంతలో మావయ్య నా చంకను వదిలి,, ఈసారి నా మీదకు వచాడు. రాగానే, రెండు చంకలనూ ఒడిసి పట్టుకొని, పిసికేస్తూ, నా మీదకు వంగాడు. “ఓహ్.. మావయ్యా. ఆహ్..” అని వగరుస్తూ ఉండగా, నా బంతుల మధ్య నాకుతూ, మెల్లగా పక్కకి వచ్చి నా ముచ్చికలను ఆబగా చప్పరించడం మొదలెట్టాడు. “హూ..హూ..” అంటూ ఊగిపోతున్నాను నేను. ఆయన అలా చప్పరిస్తా ఉంటే, పిల్లలు పుట్టకుండానే పాలు వచ్చేస్తున్నాయేమో అనిపిస్తుంది నాకు. భరించలేకపోతున్నా.. అల్లాడిపోతున్నా.. ఆయాసపడిపోతూ, “మావయ్యా.. ప్లీజ్.. ఇక ఆపేయ్..” అని బతిమాలుకుంటూ ఉంటున్నా.. అంతలోనే నన్ను కనికరిమ్చినట్టు ఆ పని ఆపాడు. “హమ్మయ్య..” అనుకొనే లోగానే, ఇంకాస్త కిందకి దిగాడు.
అమ్మో.. కిందకి దిగుతున్నాడేంటీ!? ఆహ్.. ఈసారి బొడ్డులో నాకుతాడా! అమ్మో.. అలా అనుకుంటూ ఉంటేనే నా బొడ్డు చిమచిమలాడిపోతుంది. ఉఫ్ఫ్.. ఇలా చేస్తున్నావేంట్రా మామా నన్నూ.. నీ కోడలినిరా.. హింస పెట్టకురా మామా.. మనసులోనే తెగ గిలగిలాకొట్టుకుంటున్నాను. అవును మరీ, ఆయాసంతో మాటలు బయటకి వస్తే కదా.. అదిగో.. పెట్టేసాడు.. నా బొడ్లో నాలుక కొన పెట్టేసాడు, సూదిగా మెత్తగా గరుకుగా కరుకుగా.. ఊఫ్ఫ్.. పట్టరాని ఆనందంతో “ఆ.. ఆ.. ఆ..” అంటూ కేక పెట్టాను. మావయ్య బొడ్డును పెదాలతో గట్టిగా పట్టి, నోటిలోకి జుర్రుకొని, చప్పరించేస్తున్నాడు. “ఓరి నాయనోయ్.. మామా.. అయ్యా., ఆహ్..” అనుకుంటూ తన తలని నా బొడ్డుకు గట్టిగా అదుముకోబోయాను. అంతలోనే, తను ఇంకాస్త కిందకి దిగాడు. అమ్మో.. ఈసారి నేరుగా అక్కడికేనా! అక్కడ ఇలా చేస్తే తట్టుకోగలనా!! ఇప్పటికే గిలగిలా కొట్టుకుంటుంది. అక్కడకి వెళ్తే, అమ్మో తట్టుకోలేను. ఆపాలి.. ఎలాగైనా ఆపాలి. ఉఫ్ఫ్.. మావయ్యా.. వద్దు.. ప్లీజ్.. తట్టుకోలేకపోతున్నా.. ఆహ్.. వద్దు.. వద్దూ..అంటూ ఉండగా, “చిత్రా.. చిత్రా..” అని మావయ్య పిలవడం వినిపించింది.
ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడి చూసాను. రెండు క్షణాల అయోమయం. నేను మంచం మీద లేను. మావయ్య నా మీద లేడు. చుట్టూ చూసాను. వంటగది దగ్గరే ఉన్నాను. మావయ్య చేతిలో నా చెయ్యి. అంటే, తను నా నడుము పట్టుకోలేదా!? ఇదంతా నా ఊహా!?
ఒకసారి మావయ్య వైపు చూసాను. తను నవ్వుతూ, “ఏం అయింది చిత్రా!? నిలబడే కలలు కంటున్నావా?” అన్నాడు చిలిపిగా. మావయ్యకు నేను ఏం ఊహించుకున్నానో తెలుసుకోవడం కష్టం గానీ, ఎలాంటి ఊహల్లో ఉన్నానో తెలుసుకోవడం కష్టం కాదు. ఎర్రబడిన నా బుగ్గలూ, నా శరీరంలో వస్తున్న కంపనాలు, నా వంటికి పట్టిన చెమట..దాని వాసనా.. ఇవే చెప్తాయి. ఇక మావయ్యను చూస్తూ, అక్కడ నిలబడడం నా వల్ల కావడంలేదు. నెమ్మదిగా చెయ్యి విడిపించుకొని, నా గదిలోకి వెళ్ళిపోయాను. మంచం మీద పడుకొని, ఆలోచిస్తూ ఉంటే, మళ్ళీ వొళ్ళంతా వేడెక్కిపోతుంది. ఉఫ్ఫ్.. ఇక ఈ వేడి దింపుకోవాలంటే, అసలు పని జరగాల్సిందేనా? ఎప్పుడో ఒకప్పుడు జరగక తప్పదని అర్ధమైపోతుంది నాకు. కానీ, ఎప్పుడూ? ఉఫ్ఫ్.. నేను కాస్త ముందడుగు వేస్తే..ఇప్పుడే అయిపోతుందని తెలుసు. అలా వెళ్ళి మావయ్య ముందు మొత్తం నన్ను నేను తెరిచేసి చూపించాలా .. లేక మావయ్య నన్ను తెరిచేవరకూ వేచి ఉండాలా?? ఏం చెయ్యాలో తెలియక నా లోపల ఉన్న పుస్తకంలోని రెండు పేజీలూ తడిసిపోతూ, చిన్నగా వణికాయి.
